Kirkjuritið - 01.12.1960, Page 45

KIRKJURITIÐ 475
anar, kynleg trélíkneski, og rauðar tágakörfur með alls konar
útflúri.
Ég reyndi að þakka þetta eftir beztu getu með brosum og
handapati, en fór þó æ meira hjá mér. Eftir að hafa neytt verð-
arins, sem mér var borinn, kallaði ég óðara í leiðsögumanninn.
„Pedro,“ sagði ég, „við verðum að fara tafarlaust á stað.“
Hann fór til öldungsins og skýrði honum frá, að ég væri á
förum. Gamli maðurinn skundaði þá til mín og gaf mér merki
um, að hann bæði mig innilega um að dvelja þarna lengur.
Pedro túlkaði einnig mál hans. Þegar ég lét engan bilbug á mér
finna, var ég beðinn að doka við, meðan þorpsbúum væri stefnt
saman. Enn þyrptust þeir um mig og féllu á kné. Öldungurinn
tók á öllu, sem hann átti til, til að gera mér eitthvað skiljanlegt.
>,Blessaðu þá!“ sagði Pedro. Þeir ætluðust til, að ég blessaði þá.
Ég, þessi hundgamli grasafræðingur, kvalinn af heimþrá! Ég
iyfti upp höndunum og hafði yfir þessi orð: „Drottinn sé á verði
rnilli mín og þín, þá er við skiljum.“ Að svo búnu stigum við
Pedro í eintrjánunginn og ýttum frá landi.
„Pedro, hvað átti þetta allt að þýða?“ Hann rak upp stór
augu og starði á mig undrandi og efagjarn. „Þú veizt það.“
,,Nei, ég veit það ekki, segðu mér það.“ Hann hikaði við, en
sagði samt að lokum:
„Kristur kemur!“ Ég hef aldrei heyrt hvítan mann segja slíkt
ureð jafnmikilli lotningu.
„Kristur kemur!“ endurtók ég og minntist, hvernig þeir höfðu
tekið á móti mér.
>,Já, gamli trúboðinn segja, Kristur komi. Hann komi aðfanga-
úag, komi upp ána í rökkrinu. Komi á eintrjánungi með hombre.
Hann veri alla nóttina í Cispatíu. Þetta vita þeir.“
Ég sat steini lostinn. Þannig stóð þá á móttökunum og gjöf-
unum, þetta var skýringin á trúnaði muchach-unnar.
Ég titraði við þessa tilhugsun. En hvað hin barnslega trú
þeirra var óskiljanleg og tilbeiðsla þeirra fullkomin.
Báturinn seig áfram. Ég heyrði söng í fjarska. Sama sönginn
°g þeir sungu, þegar ég kom. Nú sungu þeir hann aftur í kveðju-
shyni. Pedro hallaði sér í átt til mín. „Það er satt, no es verdad?
Þú ert — já, þú ert — Hann?“
(G.Á. íslenzkaöi.)