Kirkjuritið - 01.10.1961, Blaðsíða 15

KIRKJURITIÐ 349
uns grein í Morgunblaðið 27. ágúst, sem liann nefnir: Af-
kristnun. Fer meginmál liennar liér á eftir:
„1 óhugnanlegum mæli hnígur aldan á Vesturlöndum frá
kristnum lífsviðhorfum til heiðinnar lífsskoðunar og hyggju.
Tengslin við kristna trú eru hvert af öðru rofin. Hvað veldur?
Ein orsökin er sjálfsagt sú, að í túlkun vorri er kristindóm-
urinn orðinn viðskila daglegu lífi fólksins. Kristur ætlaði ekki
kenningu sinni Jiau örlög, að lnin yrði fjötruð í dogmur og
lífsfjarlægar kennisetningar og lokuð inni í vígðum helgidóm-
um. Allur lieinmr átti að verða vettvangur fyrir kenningu hans,
stjórnmálin, viðskiptalífið, atvinnumálin, öll samskipti ein-
staklinga og þjóða, — lífið allt en ekki einhver afmarkaður
skiki mannlífsins sem kallaður væri trúmál og kirkja.
Að afkristnun nútímans samverkar einnig skipting krist-
inna manna í ótal trúflokka, sértrúarsöfnuði og kirkjur. Ekki
svo, að um kenninguna skipti engu máli. Ég lít svo á, að krist-
indómstúlkun Hallesbys sé ískyggileg og útskúfunarkenning
og helvítispredikanir stórskaðlegt fyrirhæri. Ég lít svo á, að
skuggalegur trúarskilningur, sem skapar skuggalega menn eins
og trúvillingadómstjórann spánska, Torquemada, og aðra sh'ka,
sé ógæfa, en trúarskilningur, sem skapar menn eins og lieilagan
Frans, sé gæfan mesta, sem manni getur lilotnast. Þess vegna eru
átök uin trúarskilning og kenningar nauðsynleg. En frá einangr-
un sértrúarflokkanna og þröngsýnni kreddufestu og til víð-
sýnnar og vitrænnar afstöðu verður að leiða kristindóminn eigi
ekki verr að fara en orðið er.
Þó er annað miklu skaðsamlegra. Það er hið góðlátlega af-
skiptaleysi þeirra, sem í orði kveðnu liarma afkristunina.
Trúin er einkamál mannsins. Já. En í þeim skilningi aðeins
að persónulegur kristindómur er fólginn í samfélagi einstakl-
ingsins við Guð sinji og skapara. Á þessa leyndu guðsumgengni
einstaklingsins, sem einkamál hans, lagði Kristur hina mestu
áherzlu. I henni liggja rætur trúarlífsins.
En hafi tréð rætur, hlýtur það að bera greinar og blöð. Trúin
niá ekki vera einkamál þannig, að menn hvísli nafn Guðs í
einrúmi aðeins, loki hann inni í afkimum trúarlegra iðkana en
neiti samfylgd hans út í lífið, út í samfélagið við aðra menn,