Kirkjuritið - 01.10.1961, Síða 25

KIRKJURITID 359
stéttin ekki verr mennt en aðrar stéttir, þótt víst þyrfti liún að
vera miklu betur mönnuð.
En geta menn í alvöru vænzt hér aðstreymis úrvalsmanna,
J)egar liorft er opnum augum á safnaðarlífið á Islandi í dag
og þær aðstæður sem prestum eru boðnar?
Ég bef liér þegar að því vikið, að í sambandi við ráðningu
til starfs er þeim boðið upp á liluti, sem engir aðrir þurfa
að blíta.
Ég bef vikið að einu atriði, er varðar starfsaðstöðu þeirra
margra, -— og til viðbótar má svo nefna það, að launakjör liá-
skólamenntaðra presta þjóðkirkjunnar eru þannig, að þeir
eru rétt hálfdrættingar á við verkstjóra í hraðfrystihúsum,
sem bafa að baki sér fárra vikna námskeið.
Nú veit ég vel, að þorskurinn er oss Islendingum þýðingar-
mikil skepna, — en ef almennt er litið svo á, að meðliöndlun
lians sé liálfu þýðingarmeiri og ábyrgðarmeiri en starf prests-
ins, — fer þá ekki að verða tímabært að staldra við og at-
buga sinn gang?
Uulungavík í júlí 1961,
Þorbergur Krisljánsson.
Konu nokkurri, hvítri, var lioðið á veiðar í Afríku. Hún tók því að
sjálfsögðu fegins hendi, en varð þó dálítið tvíhent, þegar hún komst
að því, að nokkuð af veiðisvœðinu lægi í héraði mannætna. Hún fór því
til eldamannsins, sem liún vissi að var kominn af einum slíkum kyn-
flokki og spurði hann ráða.
Hann reyndist hæði reyndur og hinn kurteisasti:
„Þér þurfið ekkert að óttast af frændum mínum“. sagði liann. „Þeim
kæmi aldrei til hugar að skerða hár á liöfði nokkurs manns í veiðiför“.
Konunni var strax léttara, en aðeins eitt augnaldik, því að eldamanninum
'arð litið á hústna fingur liennar og hami liætti við: „Auðvitað, ef yður
skyldi henda eitthvert óhapp og þér missa lífið, þá yrði yður að sjálf-
sögðu ekki fleygt!“