Kirkjuritið - 01.10.1961, Blaðsíða 32

Sekkjapípur og málningarpenslar
HvELLIR o" skerandi ómar sekkjapípunnar fylltu loftið ein-
kennilegum liljómi, svo frábrugðnum þeim, sem staðarfólk
Iiafði nokkru sinni áður lieyrt — þótt ýmsu hafi það vanizt af
skólanemendum, — að liver sem vettlingi gat valdið skundaði
í áttina til uppsprettu hávaðans. Og það sem mætti augum
|>eirra, jók frekar en dró úr undrun þeirra: Þarna var þá all-
ur vinnubúðaflokkurinn að Núpi ásamt nokkrum gestum og
reyndi Iiver um sig að láta hljómfallið stýra hreyfingum Hk-
amans, sem í öllum tilfellum var Iireint ekki þrautþjálfaður í
takti skozkra þjóðdansa. Og þarna snerist hver um annan í
hringdönsum, virðulegir klerkar, sem frekar Iiafði verið vænzt
að færu Iiægt yfir móður jörð, þegar þeir ferðuðust á tveimur
jafnfljótum; kennarar með undrunarsvip yfir því, að þeir
skyldu raunverulega vera að taka þátt í , þessari vitleysu“;
liúsmæður, sem gleymdu dagsins önn og ungmenni, sem fannst
mikið til um allt þetta.
Og sekkjapípan var blásin af krafti, unz J)reytan sagði til
sín og stúlkan (sjá forsíðumynd) lagði frá sér hljóðfærið og
skoraði á íslendingana að reyna að leika. Komst J)á margur
að því, sem áður hafði verið talinn mikill á lofti, að lungun
gátu hreint ekki dælt nógu ört né mikið til þess að nokkur
hljóð í samliengi kæmu úr pípunni. Var lient óspart gaman
að tilraunum Jæirra, unz grínið vék fvrir alvöru og kyrrð, er
allir gengu til kirkju, jafnt gestir sem þátttakendur, og tóku
})átt í kvöldbænum.
Þetta var augnabliksmynd, rissuð upp af einu atviki frá
hinum skozk-íslenzku vinnubúðum að Núpi s. 1. júlí. Vinnu-
húðir eru ekki algjört nýmæli í starfi íslenzku kirkjunnar, en
ahlrei fyrr hafa J)ó verið hér tveir flokkar á sama ári. Voru