Kirkjuritið - 01.05.1962, Blaðsíða 11

KIRKJURITIÐ
153
eigi liann að tala til trúlineigðar manna, tilfinningar, sem er
oftast á reiki, ef liún liefur ekki neinn hugmyndafræðilegan-
grundvöll. Afleiðingin er oft frómar vangaveltur urn kærleika
og kristilegar dyggðir, að ógleymdu fagurfræðilegu orðaflúri,
og þarf varla nokkurra ára háskólanám til slíks. Það er jafnvel
haft að áróðursefni gegn umsækjendum við prestskosningar, að
þeir standi á grundvelli þeirrar trúarkenningar sem í höfuð-
atriðum hafa verið og eru sameiginlegar fvrir allar deildir
kristinnar kirkju. Með þessu er kirkjan að flýja frá því hlut-
verki sínu að halda upp bæði sókn og vörn innan liugmynda-
fræðilegra vébanda, frá því að beita rökum, en ekki bara vin-
samlegum tilmælum og óskhyggju. 1 því sambandi má benda
á, hver stvrkur það hefur verið kommúnismanum að hafa
fastmótaða hugmyndafræði, hina dialektisku efnishyggju Karls
Marx.
Það er ekki nóg að tala til tilfinninga mannanna, nema
þá til að æsa þá upp í einhvers konar múghyggju. Það þarf
líka að mæta vitrænni þörf mannsins á að skapa sér fasta lífs-
skoðun, einkum þess manns, sem hlotið hefur nokkra al-
niennta menntun. Sú skynslóð, sem hefur alizt upp eftir heirns-
styrjöldina síðari, hefur litlar mætur á allri tilfinningavæmni.
í*eir innan hennar, sem hugsa um eitthvað annað en þarfir
og nautnir líðandi stundar, óska að fá svar við ráðgátum lífs-
nrs, annað hvort hjá trúarbrögðunum eða þá einhverju heim-
spekikerfi.
Það gefur að skilja, að ef prestur á ekki aðeins að inna af
oöndum guðsþjónustugjörð á hverjum helgum degi, auk allra
lögboðinna aukaverka, heldur einnig að sinna sálusorgarastörf-
llm, leggja sinn skerf til lækningar aðkallandi þjóðfélagsmeina
°!t fylgjast það vel með straumi tímans, að hann geti „komið
fvrir sitt hjarta orði“ við hugsandi nútímamann, þá er það
kreinasta fjarstæða að ætla lionum að þjóna allt að 10 þúsund
tnanna söfnuði, eins og á sér stað nú í Reykjavík. Slík skoð-
nn er svo andlaus, að furðu gegnir, auk þess sem það er full-
komin uppgjöf frá þjóðkirkjunnar hálfu að telja fleiri
presta liér óþarfa, af því að svo mikið sé af sértrúarflokkum,
að fólk geti farið til þeirra til þess að öðlast andlega leiðsögu.
Lögum samkvæmt á ríkið að leggja fólkinu í landinu til prest
fyrir hverja 5000 íbúa að minnsta kosti og samkvæmt framan-