Kirkjuritið - 01.05.1962, Blaðsíða 14

Gunnar Árnason:
Pistlar
Ahrif kristninnar
Þegar þetta er skrifað eru tún og garðar að verða græn. Það
gleður augað að sjá livað þessir litfríðu gróðrarblettir stinga
í stúf við livítar sinumýrarnar og grásvört holtin, sem enn bera
vetrarsvipinn.
Þannig kom kristnin til sögunnar. Kristnir menn lifðu nýju
lífi í liinum lieiðna heimi — lífi, sem lá í augum uppi að var
fegurra og betra en líf alls fjöldans.
Frillulíf, kynvilla og alls konar saurlifnaður var þá svo al-
gengur löstur að ekki þótti orð á slíku gerandi. Páll postuli
getur þess hins vegar í bréfum sínum, að slíkir lilutir eigi ekki
einu sinni að nefnast á nafn meðal kristinna safnaða.
Lýgi og sviksemi og alls konar fjárplógsstarfsemi var frem-
ur talið til hygginda en glæpa meðal hárra og lágra. Kristnir
menn álitu lygina runna frá Satan sjálfum og hverjum manni
skylt að vera trúr í því smáa, svo að hann yrði settur yfir meira.
Börn voru borin út ef svo vildi verkast, ekkjur og munaðar-
leysingjar áttu enga forsvarsmenn, fátækrahjálp óþekkt fyrir-
bæri, sjúkir menn og illa leiknir máttu vænta þess, að ekkert
væri um þá skeytt, nema þá af nánustu ættingjum. Kristnir
menn kusu þegar í öndverðu fvrstu fátækranefndina og var
Stefán fyrsti kristni píslarvotturinn einn í henni. Þeir létu sér
einnig annt um sjúka og alla bágstadda almennt talað.
Hefndin var áður talin til liöfuðdyggða. Kristnir menn hoð-
uðu lögmál fyrirgefningarinnar.
Þjóða og kynþáttaliatur var talið sjálfsagt og beinlínis lífs-
nauðsyn. Kristnir menn gerðu ekki greinarmun á Gvðingi né
Grikkjum.
Stéttamismunurinn var ægilegur. Það var eins langt á milli
liúsbænda og þræla og manns og hunds, konur voru lítilsmetn-
ar og undirokaðar. I frumkristni voru þrælar settir við sama