Kirkjuritið - 01.05.1962, Blaðsíða 4

146
KIRKJURITIÐ
stöSum, þar sem menn og konur vinna að daglegum störfum.
Enda vitum vér að reynslan er sú að þetta samfélag verður
oft áþreifanlegast innan fámennra hópa. En þá kunna menn
að spyrja, hvernig liið guðlega samfélag verði þekkt eða að-
greint frá venjulegum mannlegum félagsskap. Vér bendum
yður á þrjú kennitákn (ein af mörgum), sem gerir samfélag
heilags anda jafnan auðþekkt, þótt það kunni að vera með
mjög ólíku formi og svipmóti í liinum og þessum löndum og
kirkjudeildum. Meginás þess er orðið og sakramenntið og vissa
þess að Jesús Kristur er mitt á meðal vor. Þetta samfélag er
ekki uppáfinning manna, heldur gefst það, þegar vér erum
allir einliuga á sama stað.
Engu samfélagi tekst eins að sameina frelsi einstaklingsins
og einingu heildarinnar. Vér eyðum miklum tíma í að rökræða
möguleika „einingarinnar án einræmis“, en samfélag lieil-
ags anda birtist sem geislandi endurskin guðdómleika liinna
„andlegu náðargjafa“.
Og sem samfélag kærleikans leitast það stöðugt við að laða
aðra til sín. Heilagur andi getur aldrei ríkt með sjálfsánægju
innan einhvers lokaðs félagsskapar, en aðeins í samfélagi,
sem sækir út á við í anda umburðarlyndis og þjónustusemi.
Þessi er hugsjón þess samfélags, sem hvítasunnan hýðst til að
gefa heiminum. Þetta samfélag viljum vér og varðveita bæði
innan Alkirkjuráðsins og alira þeirra kirkna, sem eru með-
limir þess. Þannig að „hvort heldur einn limur þjáist, þá þjást
allir limirnir með lionum, eða einn limur er í liávegum hafð-
ur, samgleðjast allir limirnir með lionum“. (1. Kor. 12, 26).
Vér hvetjum yður til að biðja fyrir þessu samfélagi, gera það
sýnilegt í yðar eigin umhverfi sakir öflugs verknaðar hins eina
Anda, og votta hjálpsemi þess til handa nauðstöddum heimi.
Jakovos, erkibiskup. Francis Ibiam. Erkibiskupinn í Kantaraborg. Darid
G. Moscs, rektor. Dr. Martin Niemiiller. Charles C. Parlin.
J. H. Oldham, heiíiursforseti.