Kirkjuritið - 01.05.1962, Blaðsíða 15

KIRKJURITIÐ 157
borð á samkomum og frjálsir menn, kosnir til biskupa á stund-
um. Og konur þóttu jafnréttháar karlmönnum.
Frumboðorð kristinna manna var bróðurkærleikurinn. Menn
virtu jöfnum liöndum einstaklinginn og þeir hófu samfélagið
til vegs. Það var skýrasta einkenni kristinna manna, bvað þeir
mátu liver annan, auðsýndu bver öðrum fórnfúsa þjónustu.
Prédikun orðsins var vissulega í lieiðri liöfð og ekki látin
undir höfuð leggjast. Hitt þótti samt enn mikilvægara og meira
áríðandi að sýna kristni sína í verki.
-----Vorið sannar það enn, að gróðurinn fer eftir því hvað
hann nýtur sólar og hvernig að honum er búið. Svörtum
sandinum má snúa upp í iðgrænan völl, ef kostað er kapps um
það með réttum ráðum.
Það er ekki svo komið að veröldin þarfnist ekki kristins
gróðurs, né fái hann ekki lengur þrifist við nein skilvrði.
Aðalmeinið er það, að oss, sem teljum oss hafa kristinn
áhuga, skortir ekki aðeins á andagáfur frumsafnaðarins, lield-
ur ef til vill enn meira á þrána að leggja eins framt á það og
oss er unnt að láta hugarfar meistarans sjást af öllu voru dag-
fari og samskiptum við náungann.
Hvorki fvrr eða síðar hafa kristin orð verið þess jafn megn-
ug og kristið líferni að færa út gróður kristninnar. Bezt að
hvort tveggja fari saman. Og Jiess engu óbrýnni þörf nú en
í upphafi.
„Ógleymanlegt jónsmessukvöld“
Eva Cullberg biskupsfrú í Vesturási í Svíþjóð andaðist ný-
lega. Hún var víðkunn fyrir umhyggju sína í garð fanga. Dyr
hennar stóðu Jjeim jafnan opnar og þeir ótaldir, er hún gerði
gott á ýmsa vegu með ráðum og dáð. Margar eiginkonur og
heitmeyjar afbrotamanna áttu þar líka hauk í horni sem Iiún
var.
Ebbo Lindor yfirfangavörður segir frá eftirfarandi í Var
kyrka: „Dag nokkurn 1959 liringdi hún til mín og sagði:
— Okkur John hefur komið saman um að bjóða öllum pilt-
unum þarna að koma til okkar á jónsmessukvöld. Megum
við það?
Ég velti })ví vandlega fyrir mér hvort það kæmi til mála að