Kirkjuritið - 01.05.1962, Blaðsíða 10

152
KIRKJURITIS
faert sé. En þetta er alls ekki nóg. Presturinn á að vera sálna-
hirðir, sem þekkir sóknarbörn sín og vakir yfir velferð þeirra,
er þeim lmggari í raunum, leiðbeinandi í andlegum vanda,
vitjar sjúkra manna og einmana gamalmenna, en er auk
þess fulltrúi og þjónn þeirrar stofnunar, sem eðli sínu sam-
kvæmt lilýtur að láta sig miklu skipta þau siðferðilegu og
menningarlegu vandamál, sem uppi eru með þjóðinni hverju
sinni. Að öðrum kosti verður hann eins konar ,,automat“ eða
sjálfsali, sem stungið er í nokkrum krónum og snúið er á band-
fangi, þegar menn óska eftir sérstökum bátíðablæ á vissum
tímamótum ævinnar og við síðustu ferð manns liérna megin
grafar.
Margir líta á ræðuflutninginn sem þungamiðjuna í starfi
prestsins og það var nokkuð eðlilegt, meðan presturinn var
eini skólagengni maðurinn í söfnuðinum, en það á ekki leng-
ur við. Þegar ég fer í kirkju, geri ég það lil þess að komast í
samband við það andlega segulsvið tilbeiðslu og lotningar,
sem guðsþjónustan á að vera, en allt, sem eykur hátíðleik
bennar og fjölbreytni, stuðlar að því að styrkja það, Vil ég
í því sambandi benda á þann feng, sem kirkjunni getur orðið
í liinni nýju messusöngbók síra Sigurðar Pálssonar. Ég fer
ekki fyrst og frcmst til að hlusta á ræðu prestsins. Ég býst
að öllum jafnaði ekki við að lieyran annað í benni en það,
sem mér var áður kunnugt og ég gæti sjálfur sennilega komið
eins vel orðum að og hann. Þó liefur presturinn á einu sviði
sérmenntuu fram yfir mig og flesta aðra álieyrendur sína.
Hann hefur báskólapróf í trúfræði, þ. e. a. s. niðurstöðum
mestu hugsuða kirkjunnar um bin eilífu viðfangsefni varð-
andi Guð og tilgang lífsins. Enda þótt þær niðurstöður séu
reistar á grundvelli þeirrar opinberunar, sem kirkjan gerir
kröfu til að eiga og rétt til að túlka, þá hljóta þær að mótast
að nokkru leyti af lireyttri þekkingu manna á hverjum tíma.
Presturinn þarf því að vera í snertingu við strauma og and-
leg viðborf samtíðar sinnar, beimspeki hennar og þjóðfélags-
þarfir, jafnvel að fylgjast nokkuð með í náttúruvísindum benn-
ar.
Sá undarlegi hugsunarháttur virðist mjög ríkjandi liér á
landi, að presturinn eigi helzt ekki að ræða þá grein, sem
liann á þó að liafa sérmenntun í, sem sé trúfræðina, lieldur