Kirkjuritið - 01.06.1962, Síða 9

KIRKJURITIB
247
Annað veigamikið atriði í vandamálum nútímaæsku er
snemmþroski líkamans. Margt af unga fólkinu er orðið full-
þroska menn og konur líkamlega að minnsta kosti þrem til
fimm árum fyrri að því er virðist en áður var. Þetta leiðir til
misræmis á sálarþroska og líkamsþroska, svo að æskuárin,
— millibilið milli bernsku og fullorðins ára liverfur of mjög,
og sumir eiga næstum enga æsku. En þeir sem liennar liafa
notið á réttan hátt í ríkum mæli, telja liana yndislegasta tíma-
bil ævinnar allrar. Við þessum bráðþroska er ekkert að gera
né segja í sjálfu sér. Hér þarf bara önnur tök umfram allt meiri
og almennari andleg álirif til þess að misþroskinn verði minni.
Og þar gefa skólarnir flestir steina fyrir brauð. Hinn tækni-
legi og tölulegi ítroðningur sérstaklega frambaldsskólanna með
landspróf að takmarki er meiri liluta æskulýðsins andleg mis-
þyrming. Og kröfur þær sem gjörðar eru til skilningsþroska
unglinganna sérstaklega í stærðfræði álíka gáfulegar og ef lög-
boðið væri að kenna tveggja til þriggja ára börnum lestur með
hraðlestur og hljóðlestur að markmiði eða kenna þeim að
lesa áður en þau læra að tala. Þrátt fyrir óbugsanlega mergð
töludæma úr reikningsbókum, ægilega tímasóun kennara og
nemenda árum saman ásamt erfiði og taugaspennu beggja,
vcit meiri liluti nemendanna næstum ekki neitt rniðað við
þær kröfur, sem landsprófsnefnd og önnur álíka ráð gera til
þeirra. Þetta verður svo til þess að fylla vitund margra ungl-
niga af innibyrgðri minnimáttarkennd, lítilsvirðingu og jafn-
vel batri og viðbjóði gagnvart öllu námi og jafnvel eldri kyn-
slóðinni allri, öllum, sem þeir skella skuldinni á um þessar
bjánalegu kröfur. Dettur mér þar oft í bug, er kona nokkur í
fyrri daga, sem þótti vitgrönn í meira lagi, tók Passíusálmana
ineð gamla letrinu, liélt að augum sonar síns þriggja ára gamals
og sagði: Lestu, lestu drengur. Þú ert líklega svo gáfaður að
geta lesið þetta, þótt ég geti það ekki. Blessað barnið rak upp
stór augu og liorfði á bókina, en fór svo að gráta. Þekkti auð-
vitað engan staf. Seinna undraðist móðirin hvað barnið væri
heimskt. En um fermingaraldur kunni liann þó flesta þessa
sábna og kann enn. Allt verður að bíða síns tíma, og þótt lík-
anisþroski nútímaæsku sé mikill og bráður, er áb'ka viturlegt
að krefjast andlega vaxtarins með valdi eins og að toga í
gluggablóm upp úr moldinni til að láta það vaxa. Jurtin slitn-