Kirkjuritið - 01.06.1962, Blaðsíða 26

264
LtlRKJURITIÐ
tunguiium — sonardóttir sr. Stefáns Þorvaldssonar í Stafholli
og alsystir sr. Stefáns prófasts að Staðarlirauni.
Börn prestshjónanna að Hesti urðu 10 alls. Sr. Lárus og
yngsta systir lians, Guðrún Elísabet, prófastsfrú að Skinna-
stað í Axarfirði, ólust upp Iijá móðurbróður sínum, sr. Stefáni
á Staðarlirauni og kona bans frú Jóbönnu Magnúsdóttur.
Staðarlirauns-lieimilið var annálaö fyrir myndarskap og
reisn á flestum sviðum. Bæði voru þau prófastsbjónin mann-
kostafólk bið mesta. Og víst er um það, að haldgott veganesti
blutu systkinin út í lífið og lífsbaráttuna frá þeirra liendi. Sr.
Lárus elskaði þau, virti og mat fleslum fremur. Og liina aiul-
legu mótun lilaut bann án efa að verulegu leyti frá fósturföður
sínum.
Það var snemma augljóst, að prestssonurinn frá Hesti var
enginn meðabnaður, livað andlegt atgjörvi snerti. Þegar á æsku-
árunum sást það gjörla, að bugsunin var óvenju skörp og skýr
og gáfurnar leiftrandi ljósar.
Vorið 1915 lauk sr. Lárus stúdentsprófi við Menntaskólann
í Reykjavík — og embættisjirófi við guðfræðideild Háskólans
15. júní 1919. Hinn 6. júlí það ár vígðist bann sem aðstoðar-
jirestur til sr. Björns Jónssonar, prófasts á Miklabæ.
Þegar frá uppliafi tók Skagafjörðurinn sr. Lárus sterkum
tökum. Löngu síðar sagði bann frá því, að þegar liann lagði
af stað í sína fyrstu langferð frá Miklabæ, liafi bin alkunnu
orð listaskáldsins góða: „Hér vil ég una ævi minnar daga, alla,
sem Guð mér sendir“, liljómað í liuga sér.
Frá upphafi duldist það engum, sem lilýddi á ræður sr.
Lárusar, livort sem bann talaði af jirédikunarstóli eða við
önnur tækifæri, að þar var kennimaður á ferð, sem kunni að
færa liugsanir sínar í búning hins fegursta máls, — og í flutn-
ingi gæddi bann þær slíku lífi og þrótti, að liver og einn,
sem á hlýddi, var knúinn til að lilusta. — Yfir öllu var sama
snilldin, jafnt efnisvali, búningi og framsögn ræðunnar, liverju
sinni. Og aldrei slakaði bann á þeim kröfum, er liann gerði
til sjálfs sín, eigi síður en annarra, í ræðugerð, alla sína jirests-
skapartíð. Á því sviði var bann líka sívaxandi til síðustu
stundar.
En það, sem að mínu áliti gaf prédikunum lians alveg sér-
Stakt gildi, var það, að liann talaði aldrei til þess að kitla eyru