Kirkjuritið - 01.06.1962, Síða 28

266
KIRKJURITIÐ
að' enginn vegfarandi gæti lagt þar leið sína án þess að' eiga
þess kost að njóta gistivináttu lians. — Þeim manni líktist sr.
Lárus næsta mjög á sviði gestrisninnar. A Miklabæ voru allir
jafn hjartanlega velkomnir. Manngreinarálit var þar aldrei um
að ræða. Þeir gestir, sem lítt þekktu til, voru oft fullir undr-
unar yfir móttökunum á Miklabæ og spurðu bæði sjálfa sig
og aðra, bvort prestslijónin hefðu aldrei annað að gera en
sinna gestum.
Sr. Lárus var stórhuga, ódeigur og mikilvirkur, að bverju
sem liann gekk. Og bjartsýnn var liann, — máske stundum
um of. Þegar bugsjónamál hans voru annars vegar, þá gat það
bent, að mannlegur máttur væri því ekki vaxinn, að’ leiða hug-
sjónina fram til fullnaðar-sigurs.
Augljóst merki stórliugar lians er liin tnikla ræktun, er
liann réðist í á Miklabæ. En þar má einnig sjá, að' stórvirknin
var svo mikil, að möguleikar til fullrar nýtingar voru naum-
ast fyrir liendi, — m. a. vegna þess, að sr. Lárus gat á engan
liátt gefiö sig allan að störfum beima fyrir. Þær voru svo marg-
ar, vígstöðvarnar, sem hann var knúinn — eða fann sig a. m. k.
knúinn til þess að’ berjast á.
Alls staöar vildi liann vekja nýtt líf. Ekki aðeins á liinum
trúarlega vettvangi, beldur einnig í félagsmálum og livers kon-
ar menningar- og framfaramálum, jafnt á liinu andlega og
verklega sviði. Hann var ekki að Iiugsa um eigin bag. Vegna
sveitunganna — sóknarfólksins, — þeim til liags og lieilla var
hildin oftast háð.
Troðnar slóðir yfirgaf liann án þess að' liika, ef honum virtist
önnur leið líklegri til farsælli lykta. Þess vegna var liann
stundum misskilinn, — þess vegna einangraðist liann langtum
oftar en skyldi, — þess vegna var bann jafnvel dæmdur til
að bíða lægra lilut í baráttunni — og borfa á liugsjónina, sem
þó var aðeins vakin og nærð af heitri löngun til þess að koma
fram öðrum til góðs, — fölna og hverfa, — og það e. t. v. vegna
þess, að þeir, sem ávaxtanna skyldu njóta, þekktu ekki sinn
vitjunartíma. En aldrei var þó gefist upp. Einbvers staðar
var barátta háð — í einliverri mynd, á með'an dagsskíma var
á lofti.
„Hann dó á meðan hann kleif fjallið“, var einbverju sinni
letrað á bautastein brattgengs klettamanns. Þau orð’ eiga við