Kirkjuritið - 01.06.1962, Qupperneq 33

KlRKJURiTlÐ
271
telja að breyla þurfi námsefnunum. Þoka surnu því gamla til
liliðar en skipa nýju í staðinn, sem tækniöldin krefjist fyllri
þekkingar á. Og kenna fólkinu fyrst og fremst að læra — leið-
beina því livernig það eigi að afla sér sem mestrar fræðslu
með sem hægustu móti. Sýna því hvernig það á að nota sér
bækur og bókasöfn til að lieyja sér þann fróðleik, sem því
liggur á. Draga í þess stað úr yfirlieyrzlunum. Nota líka tækn-
ina; skugga- og kvikmyndir og liinar og þessar vélar aðrar
bæði til að vekja áhuga nemenda á viðfangsefnunum, leiða
þeim námsefnið ljóslifandi fyrir sjónir og snúa oft með þessum
bætti leiða upp í áhuga og gleði.
Sú vitund smáglæðist líka á ný að sá forni skilningur var
réttur, að liinn siðræni þáttur menningarinnar er engu minna
verður né ónauðsynlegri en þráður þekkingarinnar. Þess vegna
kveður nú orðið æ oftar við, að skólarnir séu ekki einvörð-
ungu fræðslubrunnar lieldur uppeldisstofnanir. Sem er liverju
orði sannara. Og mun reyna æ meira á það í framtíðinni sakir
breyttra heimilishátta og venja.
Enn má minna á vaxandi reynslu þess að ekki má ofmeta
bóknámið í samanburði við starfsnámið. Auðvitað er æskilegt
að allir unglingar njóti þeirrar bóklegu fræðslu, sem þeim er
nauðsynleg til að verða sem bezt að manni og geta notið sín.
En það er staðreynd að margir unglingar hafa livorki löngun
né hæfileika lil að vera nokkuð verulega bóklærðir, þótt þeir
géu starfslineigðir og geti þegar á unga aldri orðið liinir nýt-
ustu þegnar. Margur fjármaður og kúabirðir var áður fyrr
ekki talinn stíga í vitið, né las hann mikið í bókum, og var
þó mikill maður af starfshæfni sinni, dyggð og trúmennsku og
nýtari þegn en margur annar, sem þóttist honum ólíkt lærðari.
Sumir geta blátt áfram beðið ævilangt tjón við að vera of
lengi fjötraðir á bekk bókskólans. Fyrir það verður að girða
nieira en gert er.
Vér vitum sem sagt hvert stefna ber í umbótaátt. En mætt-
um gjarnan greikka ögn sporið að markinu.
Vort stutta sumar
Eitt j)að gleðilegasta sem gerzt hefur hérlendis er livað vinnu-
tíminn hefur stytzt almennt talað — einkum verkafólks til sjáv-
ar og sveita. Öllum fulltíða mönnum er minnisstætt Jjegar unn-