Kirkjuritið - 01.02.1967, Qupperneq 18

KIBKJURITIÐ
64
lega sál. Svo mikill er kraftur guðlegrar elsku, að livorki
clauði né djöfull, synd né liið veika niannlega eðli niun stand-
ast liann. Þess vegna verða Passíusálmamir ekki eymdarsónn,
lieldur sigursöngur. Séra Hallgríinur þorir að liorfast í augn
við allt böl sinnar aldar og eigin veikleika og synd — og vera
samt viss um að syndin er máttvana gagnvart krossi Krists. Og
næstsíðasta versið í síðasta sálminum er sögulokin.
Svo finni ég liæga livíld í þér,
livíldu, Jesú, í brjósti mér.
Innsigli beilagur andi nú
með ást og trú
lijartað mitt, svo þar hvílist þú.
Ég lióf mál mitt á því, að benda á, að séra Hallgrímur
með Passíusílmunum gerði píslarsöguna að sögu líðandi stund-
ar. Ég liefi einnig drepið á, að í þessu sé liann í samræmi við
upprunalegan skilning á biblíunni og erfðir miðaldakirkjunn-
ar. Ég vil nú bæta því við, að í rauninni liefir gildi kristinnar
predikunar og lielgiþjónustu ávalt verið í þessu fólgið, að hinir
fornu atburðir liefðu gildi á líðandi stundu með liverri öld.
Og máli mínu vil ég ljúka með þeirri bæn, að predikunar-
aðferð séra Hallgríms megi ávalt balda gildi sínu í kirkjunni,
og einnig vér og vorir afkomendur öðlumst þá reynzlu, er þvi
fylgir að finna Jesúm Krist lifa og deyja og upprísa með liverri
öld. Þá efast ég ekki um, að jafnvel á liinum erfiðustu tímum
munu menn livorki yfirbugast af ótta nje örvæntingu, heldur
ganga fram til móts við bið ókomna með kjarki og sigurvissii-
Kæru vinir, sú kirkja, sem liin íslenzka þjóð er að byggja
til minningar um séra Hallgrím, minnir með nokkrum liættx
á Passíusálma bans. Ég sé í anda hinn háa og fagra turn blasa
við þeim, er hingað koma, og benda til sömu áttar og fyrsta
versið í fyrsta passíusáhni:
Upp, upp mín sál, og allt mitt geð,
upp mitt lijarta og rómur með.
Inni í kirkjunni gerist saga liinnar líðandi stundar. Þar
safnast fólkið í kvöl sinni og þjáning, sorg sinni og synd, eU