Kirkjuritið - 01.10.1970, Blaðsíða 5

KIBKJURITIB
339
m.
^11 um Jietta leyti lagðist skelfileg ógn yfir mannhaf hinnar
"nklu heimsborgar. Kóleran tók að geysa. Þó að hún kæmi
'íða við í borginni og virtist ekki fara í manngreinarálit,
lagðist hún þó með mestum þunga yfir fátækrahverfin, Jiar
®ein Barnardo starfaði við sjúkrahús. Flestir urðu skelfingu
ostnir. Hinir ungu læknar, sem störfuðu við sjúkrahúsið urðu
"aeddir um líf sitt og lögðu á flótta. En það livarflaði ekki
að Barnardo að yfirgefa hina þurfandi. Hann varð hvað eftir
'lnilað vottur að ægilegri eyrnd, þjáningu og skorti. Það var
®kki aðeins innan veggja sjúkrahússins, sem liann kynntist
b hversu óumræðilega margir voru raunverulega hjálpar-
J ll,'l i. Þó að hann gerði sér það fyllilega ljóst, að liann megn-
a< 1 lílið, vildi liann þó reyna að hjálpa Jieim, sem börðust
a ><i ri baráttu við neyð og örbirgð utan sjúkrahússveggjanna.
f heiniabyggð sinni Jiafði liann yfirleitt vanist Jiví, að mæta
a götunum brosandi börnum eða liorft glaður á létta leiki
1 eirra. En liér mætti honum annað. Hér sá liann sorgar- og
la"nasvip á andlitum broslausra barna. Hér kváðu ekki við
"tinuköll leikandi barna. Hann langaði innilega til þess að
Mlpa þessum gæfusnauðu götubörnum. En þeir peningar,
J.n' hann liafði til umráða, entust honum rétt fyrir eigin
"rværi. Hann átti Jiví ekkert til afgangs, sem liann gæti
t^cfið öðrum. Hann liafði mikið að gera. Hann liafði livorki