Kirkjuritið - 01.10.1970, Qupperneq 9

KIRKJURITIÐ
343
«Nei, það er ekki lil neins. Ég hef ekkert húsaskjól lianda
beini, ekki einum þeirra.“
Og Barnardo gekk liljóður og liugsi lieim með Jim litla
'ið liönd sér. JIM skyldi samt verða bjargað, þó að aldrei yrði
'neira.
V.
Þessi atburður greyptist í sál Barnardo. Hann gat ekki gleymt
^rengjunum. Hann varð að finna einhver ráð til þess að út-
Vega þeim lieimili.
í*á kom honum í liug Kínaförin. Átti liann að vera að
tefja
sig á lienni? Hann, sem ætlaði austur í lönd til þess
að boða kristni. Hvað átti hann að gera? Átti liann að fara
eða vera kyrr? Þannig barðist liann tvísýnni baráttu um mark-
hiið framtíðar sinnar.
I þessari innri baráttu átti hann æði lengi. Og hann treysli
Ser ekki til að leiða hana til lykta sjálfur. I bamslega hreinni
°g tnnilegri trú sinni bað liann Guð um lijálp. Nú var liann
sjálfur hjálparþurfa barn frammi fyrir Guði. Og það leið
ekki á löngu, þangað til greinilegt svar kom. Hann fann, að
svarið var þannig, að hann skyldi taka það, sem hendi var
^st, helga líf sitt börnunum í Lundúnaborg. Nú fyrst vissi
'ann, hvert skyldi verða lífsstarf sitt.
Nokk
hi
VI.
rnm vikum síðar var Barnardo boðið til síðdegisverðar
'la auðugum manni í Westend. Sá maður varði miklu af tíma
S1num og fjármunum til þess að lijálpa bágstöddum og láta
Sein niest gott af sér leiða. Ýmsir mannvinir voru einnig mætt-
11 þarna, þar á meðal Sliaftesbury lávarður.
kkirnardo notaði tækifærið, tók til máls og skýrði frá því,
Se)n fyrir liann liafði borið. En viðstaddir trúðu ekki orðum
l|ans. Þeir héldu, að slíkt gæti ekki átt sér stað í Lundúna-
°rg- Barnardo hanðst þá til þess að sanna mál sitt, ef þeir
y1 konia með sér. Um 20 gestir lögðu af stað um kvöldið
Veizluklæðunum, út í óþrifalegustu götur borgarinnar, til
j..ess að leita að heimilislausum drengjum. Barnardo stjórnaði
l'" "'ni þangað, sem honum þótti líklegt að liitta drengi fyrir.
sú von hrást lionum. Hann fann engan dreng. Þá kom
°Sregluþjónn að og spurði, livað um væri að vera. Barnardo