Kirkjuritið - 01.12.1974, Síða 12

— Ég fór einu sinni tii skólameist-
ara og œtlaði að róðfœra mig við
hann um mína framtíðarstefnu, œtlaði
jafnvel að reyna að fó hjólp hjó hon-
um til þess að komast í framhalds-
nóm til útlanda. Þó tók hann mér
hreint og beint illa, skammaði mig og
sagði: ,,Ég hlusta ekki ó yður, þér
eigið að vera prestur." —- Hann var
ekki til viðfals um neitt annað.
— Það var nú svo einkennilegt, að
skólameistari gerði töluvert í þvl a. m.
k. ó okkar tlð fyrir norðan, hygg ég
vera, að hvetja menn til þess að fara
í guðfrœðideild, segir síra Arngrímur.
— Sérstaklega í guðfrœðideild?
spyr sunnanstúdent.
— Jó, anzar sami stra Arngrímur.
— Og þó var það þetta, sem vakti
fyrir honum, að hvar sem prestar
vceru, þó vœru þeir nokkurs konar
stoðir menningar I stnu sveitarfélagi.
Upp úr því lagði hann gríðarlega mik-
ið. Ef um var að rœða einhverja sér-
staka íslenzkumenn, sem hann hafði
uppóhald ó, þó var hann að ýta þeim
út í prestskap m. a. vegna þess, að
hann var þó að gera sér vonir um, að
þeir yrðu sœmilegir rœðumenn a. m.
k. að málfari.
— Ég fékk töluverða hvatningu
hjá einum kennara mínum viðmennta-
skólann á Akureyri, segir síra Kristján.
— Hann hvatti mig mikið til þess að
fara t eitthvert nám, þar sem ég hefði
not af ritfœrni minni, sagði, að ég
gceti orðið rithöfundur, blaðamaður,
listgagnrýnandi eða eitthvað þess
háttar. Og ég varð mjög upptekinn
af þessu á tímabili og hafði mikinn
áhuga á að fara utan og nema list-
frceði. Það var Sigurður Pálsson,
enskukennari, sem þarna var að verki.
Hann lánaði mér þá alls konar fagur-
frœðilegar bókmenntir á ensku, og
það þýddi ekkert fyrir mig annað en
lesa þetta, því að hann hlýddi mér
venjulega yfir það.
En þetta fór nú þannig, að ég hafn-
aði í guðfrœðideildinni. Og þar lenti
ég í því sama og margur annar. Það
er sama á hvern veg bernskumótunin
hefur verið eða hver barnatrúin er,
sem menn koma með í guðfrceðideild-
ina. Það er yfirleitt gengið svo fra
henni, að ekki stendur steinn yfir
steini. Þannig fór með mig á tíma-
bili, að ég var alveg ráðvilltur í guð-
frœðideildinni, — vissi ekki, hvað ég
átti að gera, var alveg að gefast upp-
Það hvarflaði að mér á tímabili að
hcetta, en ég þráaðist þó við og hugs-
aði þá, að þótt ég lyki prófi þyrfti ég
ekki endilega að fara út í prestskap.
—- En svo fór það nú þannig, að ég
fór út I prestskap strax að loknu nám'
og sá reyndar ekkert eftir því.
Síra Arngrímur heldur, að nokkuð
margir hafi þá sögu að segja, að guð-
frœðideildin yrði þeim öðru vísi en
þeir bjuggust við.
Og síra Kristján heldur áfram: Það,
sem mér fannst helzt að í guðfrœði-
deildinni, — ef ég á að vera alveg
hreinskilinn, var, að mér þótti hun
dálítið ófrjó. Hún bjó okkur allt of
lítið undir sjálft starfið. Við vorum
þarna gutlandi á einhverjum frceði-
mennskumiðum og urðum þó engir
frœðimenn. Hins vegar var þetta raun-
hcefa, sem beið okkar, prestsstarfið
sjálft, látið sitja á hakanum.
Síra Arngrímur: Já, það er líkleg0
af þvl, að guðfrceðideildin hefur
298