Kirkjuritið - 01.12.1974, Side 13

aldrei orðið verulegur prestaskóli,
heldur fyrst og fremst deild innan Hó-
skólans.
Tveir presfar fyrir norðan
-— Hafðir þú nokkurn annan reynslu-
grundvöll sem prestur? Hafðir þú eitt-
hvað kynnzt þjónandi prestum þann-
ig, að þér yrði styrkur að því? — Það
er skrósetjarinn, sem spyr.
— Nei, ég get ekki sagt það. Ég
kynntist tveim prestum sem barn, sem
nnér þótti afskaplega vœnt um og ég
virti. Annar var síra Friðrik Rafnar,
sem er fyrsii prestur, sem ég man eft-
ir. Hann var mér afar góður, og ég
á honum mikið að þakka. Ég býst við
því, að hans virðulega og Ijúfmann-
lcga persóna hafi laðað mig svona
ósjálfrátt að starfinu.
Síra Arngrímur segist alveg geta
tekið undir þetta.
— Ég er barn, líklega fjögurra
fimm ára, þegar hann kemur til Akur-
eyrar eftir síra Geir, segir hann. Það
var töluvert gert að því á mínu heim-
'li að fara til kirkju, og ég fór það
oft með ömmu minni og var ákaflega
f>nfinn af síra Friðrik. Þá heimtaði ég,
að mér yrði greitf eins og presti, en
sira Friðrik var með skalla, og það var
það, sem ég vildi fá. Ég vildi vera eins
°9 hann. Og ég tek alveg undir með
þér. Ég bar mikla virðing fyrir síra
friðrik sem presti. Eftir að ég kynntist
fionum sem fullorðinn maður, þá þótti
^er hann frábœrlega skemmtilegur
maður.
'— Ég kynntist honum fyrst sem
ðarn, segir síra Kristján. Þá áttum við
heima í Lögmannshlíð og Glerárhverfi.
Svo kynntist ég honum síðar, eftir að
ég var kominn í guðfrœðideildina og
seinna orðinn prestur. Þá reyndist
hann mér eins og bezti faðir.
En hinn presturinn, sem hafði mikil
áhrif á mig og átti nú reyndar stcsrst-
an þáttinn I því, að ég fór í framhalds-
skóla, var síra Helgi Sveinsson. Og
hann fermdi mig.
— Þá var hann á Hálsi?
— Já, og hann var að minni
hyggju mikill uppfrœðari á þeim ár-
um. Hann hafði mjög sferk áhrif á
mig. — Nú, ég geri ráð fyrir, að ým-
islegt hafi breytzt í lífi síra Flelga oftir
það. Hins vegar vorum við alltaf mikl-
ir vinir. Hann sýndi mér það mjög oft,
að honum þótti ákaflega vœnf um
það, að ég haföi farið úf í prestskap.
Við héldum alltaf sambandi, meðan
hann lifði.
— Já, segir síra Arngrímur, — ég
minnist þess nú líka frá þeim árum,
sem ég þekkti síra Helga, — og þá
í Hveragerði, að það var gott að vera
nálœgt honum.
— Það var mjög gott að vera ná-
lœgt honum. Mér leið alltaf ákaflega
vel hjá honum, þegar hann var að
búa okkur undir fermingu. Hann gekk
nokkuð ríkt eftir að við kynnum og
gat verið þó nokkuð strangur, en ég
laðaðist mjög að honum.
Hann talaði við mína foreldra, án
þess að ég vissi fyrr en seinna, og
hvatti þau ákaflega mikið til þess að
leyfa mér að ganga skólaveginn.
Hann vissi, að mig langaði til þess.
Hins vegar vissi hann einnig vel, að
efnin voru nú ekki fyrir hendi, til þess
að láta slíkt verða. Samt falaði hann
299