Kirkjuritið - 01.12.1974, Síða 17

— Það er það. Það er eins og að
vera alltaf við grœna borðið.
— Þú álítur þá, að fjarstœða sé að
hafa fimm þúsund manns í einu
Prestakalli, eins og hér er gert ráð
fyrir í fjölmenni?
■— Mér hefur alltaf fundizt, að svo
vœri. í raun og veru hefur mér alltaf
fundizt, síðan ég var prestur á Akur-
eyri, að ekki vœri hœgt að stunda
það af neinu viti, sem prestur á að
stunda, í prestakalli af slíkri stœrð.
Presturinn er þar að mjög vafasömu
9Qgni. Hann verður nauðsynlegur
serímóníumaður, og starfið verður vél-
rcent. Allt gengur eins og á fœribandi.
.'Verskú, nœsti" Aftur á móti hverfur
það í skuggann og ýtist til hliðar, sem
a að vera aðalstarf prestsins. Og það
er boðunin, — á öllum þeim mörgu
sviðum, sem hœgt er að stunda hana.
— Persónulegt samband verður
nattúrlega af skornum skammti og
s^iptir þó svo gífurlega miklu máli.,
SeQir síra Arngrímur.
Já, það er saft, anzar síra
Kristján.
Síðan bœtir hann því við, að reynsl-
aa af preststarfinu hafi verið orðin
þegar hann fór frá Akureyri, að
hann hafi verið ákveðinn í þvi að fara
ut í prestskap framar. Hann seg-
Qð þá hafi einnig verið byrjuð í
°num ólga, sem síðar hafi raunar
þróazt miklu meira.
„kerfiS" og ferminguna
, Ég var þá orðinn óánœgður með
^mislegt í ,,kerfinu" og starfinu, segir
ann. Eitt var það einkum, sem þá
strax var orðið mér pínulífið erfitt —
og hefur verið það síðan, og það er
fermingin.
— Þótti þér hún vera til lítils?
— Ég hef aldrei séð neinn tilgang
í fermingunni, eins og hún er fram-
kvœmd. Mér hefur fundizt fermingin
vera nœstum siðgœðislega villandi.
Það er verið að taka hálfgert loforð
af fermingarbörnunum, sem engum
dettur i hug að taka hátíðlega, hvorki
presfinum, börnunum né aðstandend-
unum. Mér finnst það nœstum brjóta
í bága við almenna siðgœðiskennd
að vera að gefa slíkar yfirlýsingar.
Ekki vildi ég þó ganga svo langt
að fara fram á, að fermingin yrði
felld niður að öllu leyti. Hins vegar
vildi ég, að henni yrði breytt og hún
túlkuð á annan hátt. Ég var miklu
ánœgðari með ferminguna í lúthersku
kirkjunni vestan hafs. Þar er fríkirkja,
og það var ekki eins sjálfsagt, að
börnin fermdust. Það var meira að
baki hjá þeim, sem komu fil ferming-
ar. Þau vissu út í hvað þau voru að
ganga og gerðu það af fúsum og
frjálsum vilja. Þeim var alvara, og
þau œtluðu sér að standa við ákvörð-
un sína. En fermingin þar var einnig
túlkuð þannig. að eingöngu var lögð
áherzla á, að þeir, sem fermdust,
vceru að verða fullgildir safnaðar-
menn.
— Og þá hefur verið œtlazt til
þess, að þau yrðu starfandi kristnir
menn í kirkjunni, segir sira Arngrímur.
Og þegar því er játað, heldur hann
áfram:
— Hitt er annað, að eitt skiptir
miklu máli í þessari fermingu hjá
okkur, þótt ýmislegt sýnist fara úr-
skeiðis, og það er uppfrœðingin.
303