Kirkjuritið - 01.12.1974, Síða 21

Hins vegar krafðist þetta gífurlegr-
ar vinnu fyrstu mánuðina og fyrsta
árið.
Góð skikkan — og lambabókin
Aðspurður segir síra Kristján frá því,
að líkrœður af því tagi, sem tíðkast
á íslandi, þekkist lítt vestra, heldur sé
flutt örstutt hugvekja eða predikun
við útfarir. Er þá ekki venja að fjalla
um œvi hins látna nema hann hafi á
einhvern hátt unnið gott starf fyrir
söfnuð sinn eða kirkju. Slíkt má ,,með
9Óðri skikkan útmála," svo að notað
sé orðalag síra Arngríms og annarra
9óðra manna. Að öðru leyti skal jarð-
arför ekki taka lengri tíma en hálfa
klukkustund þar vestra, enda eru slík-
ar athafnir, að sögn Kristjáns, í flestu
ólíkar því, sem hér gerist.
Sáralítið kveðst síra Kristján hafa
Predikað á Islensku þar vestra. Þótt
söfnuðurinn vœri upprunalega ís-
lenzkur, er hann nú svo blandaður
fólki af ýmsu þjóðerni, að íslenzka
^entar þar ekki. Hann kveðst hafa
varið miklum tíma til lesturs á ensku
fVrst í stað, til þess að auðga mál sitt
°9 orðaforða, en málið varð ekki til
trafala nema fáeina fyrstu mánuði.
tfins vegar var svo margt af eldra
fálki í prestakallinu, sem kunni ís-
^enzku, að heita mátti föst venja að
^össa tvœr íslenzkar messur á ári
fVrir það. Þá var því safnað á einn
stað úr öllu prestakallinu. Síðan var
^yrjað með messu, en kaffi drukkið
a eftir og gjarna haft eitthvað Is-
jenzkt með kaffinu, kleinur, smurt
rauð með rúllupylsu eða eitthvað
Pess háttar. Síðast var svo endað á
að syngja gömlu íslenzku œttjarðar-
lögin og annað gott upp úr „lamba-
bókinni," sem þar var kölluð. Þessar
íslenzku messur voru alltaf tilhlökkun-
arefni.
— En þetta varð ég að hafa alveg
aukalega, segir síra Kristján. Ég var
ráðinn upp á að messa á þrem kirkj-
um á hverjum sunnudegi, og þegar ég
hafði Islenzka messu, mátti ég ekki
valda truflun á því. Hún varð því
fjórða messan og venjulega kvöld-
messa.
Prestur, — en ekki einn
— Voru söfnuðirnir þar vestra óllkir
þeim söfnuðum, sem þú hafðir þjónað
hér heima?
— Jú, þeir voru það að mörgu
leyti og þá einnig starfið. Þarna fer
náttúrle'ga engin trúarbragðafrœðsla
fram I skólum. Kirkjudeildirnar eru
allar fríkirkjur, svo að söfnuðurnir
sjálfir þurftu að standa undir allri
trúarbragðafrœðslu fyrir börn og
unglinga. Hún fór fram 1 sunnudaga-
skólum. Prestur, sem messar þrisvar
til fjórum sinnum á sunnudegi, hefur
náttúrlega ekki tima né aðstöðu til
þess að sjá um sunnudagaskóla. Hann
getur ekki einu sinni komið I skól-
ann. Sunnudagaskólastarfið er því
algerlega borið uppi af leikfólki úr
söfnuðunum. Það eru sjálfboðaliðar,
sem taka þetta að sér. Fólkið sýndi
ákaflega mikla fórnfýsi við þetta starf.
Hins vegar gat starfsfólk sunnudaga-
skólanna haldið sína fundi með presf-
inum. Þar var frœðslan rœdd og
presturinn spurður ráða, fengin hjá
honum hjálpargögn og þess háttar.
307