Kirkjuritið - 01.12.1974, Qupperneq 23

Trúarlíf og preststarf me8 öðrum svip
— Hvað um trúarlífið í söfnuðun-
um?
— Trúarlífið hefur annan svip þar
en hér. Ég er ekki að segja, að þetta
fólk sé trúaðra. Þegar einstaklingur
gengur í söfnuð í Kanada, þá verður
hann að gera sér Ijóst, að allt starfið
byggist á samstarfi einstaklinga og
náttúrlega á framlagi einstaklingsins
einnig. Að vísu eru alltaf til ein-
hverjir óvirkir eða lítt virkir félagar,
en það er hœgt að gera kröfu og er
9erð krafa til safnaðarfólks um, að
Það starfi. Og þetta er mjög gott.
Afleið ingin af þessu er sú, að þetta
verður svo eðlilegt. Fólki verður eðli-
'egt að taka lifandi þátt í safnaðar-
sfarfinu og líka messunni sem slíkri.
°g þó að söfnuðurnir séu ekki ríkis-
styrkt fyrirtœki að neinu leyti, þá er
Það nú þannig t. d. í Kanada, að það
Þykir betra, að maður, sem velst til
°pinberra starfa, sé kirkjumaður og
^elzt góður kirkjumaður. Slíkt þykja
eneðmœli. Ég þurfti að gefa út fjölda
vottorða á hverju ári um ungmenni,
sem voru að fara f alls konar sérnám
°g skóla. Og stofnanirnar, sem með-
^celanna óskuðu, sendu yfirleitt
sPurningalista sfna til prestsins. Eitt
af þvf, sem þar var spurt mjög mikið
Upn, var, hvort unglingurinn hefði tek-
v'rkan þátt í kirkjustarfi.
— í þessu stóra samfélagi er sem
s® gott að vera kristinn? Það fer gott
0rð af kristnu fólki? Það er gott að
heyra.
— Já, slíkt þykir mjög jákvœtt.
AAargjr mjög mikils virtir menn, svo
sem Defenbaker forsœtisráðherra, sem
var babtisti, að mig minnir, tóku oft
opinberlega þátt í guðsþjónustum.
Það kom oft fyrir, að hann las pistil
eða ritningagrein í sinni kirkju. Hon-
um þótti ákaflega vœnt um að fá að
auglýsa það, að hann var kristinn
maður og kom því mjög oft dð, að
honum vœri þetta alvörumál.
Sfra Arngrímur spyr, hvort þá hafi
ekki jafnframt verið gerðar meiri kröf-
ur til prestsins.
— Það eru gerðar miklu meiri
starfskröfur til prestsins. Á sóknar-
nefndarfundunum, sem haldnir eru í
hverjum mánuði, verður presturinn að
gefa skýrslu um starf sitt. Vitanlega
tók það mig þó nokkuð langan tfma
að komast inn í þetta og átta mig á
þessum nýju kröfum, sem gerðar voru
til prestsins, og þetta gekk nú svona í
þófi fyrir mér í fyrstu, en þegar ég
kom aftur til Kanada f seinna skiptið,
þá fann ég, að þetta var orðið mér
miklu eiginlegra.
Ég skipulagði minn vinnudag yfir-
leitt þannig, að ég var á skrifstofu
minni í skrúðhúsinu fram að hádegi.
Þar gátu allir komið, sem vildu tala
við mig, en þar gat ég einnig unnið
við skriftir, afgreiðslu bréfa og
skýrslugerðir og jafnframt lesið. Á
námskeiðunum, sem prestar sóttu, var
mikil áherzla lögð á, að prestar yrðu
að endurnýja sig, það yrði að vera
hlúti af starfi þeirra að lesa. Eftir
hádegi var ég að jafnaði við ýmis
erindi úti í prestakallinu fram að
kvöldmat. Kvöldin voru hins vegar til
eigin nota, nema þegar fundir voru.
Sóknarnefndarfundir voru t. d. yfir-
leitt á kvöldin. Einn, dagur í viku,
mánudagur, var algjör frídagur prests-
309