Kirkjuritið - 01.12.1974, Síða 25

Samstarfið var sérstaklega gott ó
milli okkar. Um það ó ég einhverjar
yndislegustu minningarnar að vestan.
Og dr. Olson
— Þú hefur ekki ótt kost ó samfélagi
við aðra presta að jafnaði en þessa?
— Nei, þetta voru nónustu vinir
mínir úr prestastétt, þótt þeir vœru úr
öðrum kirkjudeildum. Ég var þarna
nokkuð einangraður. Hins vegar hitti
ég lútherska starfsbrœður á svœða-
fundum og kirkjuþingum og eins í
Winnipeg, þegar ég skrapp þangað,
en ég get ekki sagt, að ég hefði mjög
náið samband við neina af þeim,
nema þá helzt síra Valdimar Eylands
°9 forseta Mið-Kanada-kirkjufélags-
ins, dr. Olson, sem kom oft til okkar.
Hann fór ákaflega mikið á milli presta
°g talaði við þá. Það var alltaf jafn
9ott að fá hann í heimsókn.
■— Það hafa ekki verið skyldu vísi-
tasíur eða slíkt?
-— Nei, hann hringdi gjarna eða
skrifaði og sagði, að sig langaði að
koma. Tilefnið var þá hitt og þetta.
^enjulega predikaði hann þá einnig
njá okkur. Fór með prestinum um kall-
'ð, rabbaði við sóknarnefndir og
kynnti sér starfið. Ef eitthvað var, sem
^onum fannst, að betur mœtti fara,
þá gat hann um það. Ef hann var
serstaklega ánœgður með eitthvað,
Þó þakkaði hann fyrir það. Þá eyddi
óonn einnig miklum tíma í að tala við
Prestinn og spyrja hann, hvort hann
^efði einhver vandamál sjálfur, hvort
unnt vœri að gera eitthvað fyrir hann,
Málpa honum á einhvern hátt.
— Er þá starf hans mikið fólgið
í slíkum heimsóknum? Það er ekki
skrifstofuvinna?
— Já, hann hefur feikna mikla
skrifstofuvinnu líka, en þetta kemur
þar á ofan. Starfið er nœstum ó-
mennskt að stœrð, eins og hann hefur
rœkt það.
Fermdi saman móður og son
Síra Kristján segir, að raunar hafi nú
ýmislegt verið í kirkjulífi þar vestra,
sem honum féll ekki við, einkum fram-
an af. Sumt varð hann aldrei með öllu
sáttur við. En hann segir, að hitt hafi
þó verið miklu fleira, sem honum féll
mjög vel. Sérstaklega kveðst hann
hafa fundið það, þegar hann kom I
seinna skiptið vestur, þá orðinn hag-
vanur, svo að hann gat gengið beint
að starfinu af fullum krafti. Það, sem
honum féll ekki, voru einkum ýmsar
hefðir bundnar ákveðnum athöfnum,
svo sem hjónavígslum. Þœr segja þau
hjón, að séu meiri háttar „sýningar"
þar vestra með nákvœmum œfingum
eða gerfigiftingum að undanfara. Út-
fararsiðir voru hins vegar sérlega ein-
faldir og eðlilegir, eins og áður er
getið, og síra Kristján segist gjarna
geta hugsað sér, að útfararsiðir á ís-
landi breyttust eitthvað í þá átt. Um
ferminguna bœtir hann því við, að þar
vestra hafi ákaflega lítið verið utan
um hana. Stundum var kannski ein-
hver smávegis dagamunur gerður á
heimilum, og þó var það ekki alltaf.
— Einu sinni heimsótti ég hjón,
sem ég þekkti vel, — œtlaði að sýna
þeim vináttuvott eftir fermingu. Hús-
311