Kirkjuritið - 01.12.1974, Qupperneq 32

Eitt er það hér, sem mér þykir
ástœða til að nefna. Það gladdi okkur
hjónin mjög að kynnast því. Það var
gerð ný girðing kringum kirkjugarð-
inn, eftir að kirkjan var byggð og
lokið við hana í sumar. Síðan kom-
umst við að raun um, að það hefur
verið siður hér I Þykkvabœnum, að
ákveðinn dag eða kvöld á miðju
sumri kalli formaður sóknarnefndar
saman fólk úr söfnuðinum. Og þá er
kirkjugarðurinn sleginn og rakaður og
snyrtur á einni kvöldstund eða dag-
stund. Og til þess kemur múgur
manns, konur, karlar og börn, og allir
hjálpast að við þetta.
— Það er ákaflega skemmtilegt að
sjá þetta, segir frúin. Það verður eins
og lítil samkoma i garðinum.
— Annað er það einnig, sem mig
langar til að minnast á hér, segir
prestur, því að ég tel það mjög til
fyrirmyndar. Það er það samstarf og
sá samfélagsandi, sem er milli presta
hér í prófastsdœminu.
Þau hjón eru sammála um, að slíku
hafi þau ekki kynnzt jafn góðu annars
staðar á íslandi.
— Við hittumst öðru hvoru hver
hjá öðrum ásamt konum okkar. Það
hefur orðið svona einu sinni til tvisvar
á ári. Og þœr samverustundir eru
ákaflega skemmtilegar. Þannig er
sambandið sérlega gott á milli prest-
anna. Þetta þótti okkur hjónunum
ákaflega vœnt um, þegar við kynnt-
umst því. Það var þannig mjög nota-
leg aðkoma hér. Bœði var okkur tekið
mjög vel af öllu safnaðarfólki, og s'vo
fundum við þennan hlýja andblœ frá
kollegum mínum hér og heimilum
þeirra.
Árni í Bala — og nýja kirkjan
Nú er frá því að segja, að liðið er
nokkuð á dag, og þykjast þó gestir
varla hafa lokið erindum, því að enn
er óskoðuð kirkjan, og gjarna hefðu
þeir kosið að hitta einh'verja safnaðar-
öldunga að máli. Símað er til þeirra
Árna í Bala og Hafliða í Búð, og er
Árni kominn að vörmu spori, en Haf-
liði er eitthvað lasburða og treystir
sér illa svo síðla dags.
Árni er hins vegar 'hinn hressasti
og í engu líkur ncer áttrœðum manni,
fríður og hýr 1 bragði. Hann hefur ver-
ið í sóknarnefnd Hábcejarkirkju ímeira
en þrjátíu ár. Formaður segist hann
ekki hafa verið lengi, heldur hafi
Friðrik í Miðkoti verið það lengst
af, líklega til ársins 1966. — Sjálfur
er hann kominn ofan af Landi, fœddur
þar og uppalinn, en var kjörinn í sókn-
arnefnd skömmu eftir að hann settist
að í Þykkvabœ.
Síra Kristján beinir þeirri spurningu
til Árna, hvenœr fyrst hafi verið farið
að rceða um byggingu nýju kirkjunn-
ar. Hann segir, að eldri kirkjan, sem
byggð var árið 1914, í tlð síra Ólafs
Finnssonar í Kálfholti, hafi löngum
verið söfnuðinum mjög erfið, sífellt
þurft viðgerða, en þó aldrei tekizt
að gera hana viðunandi. Hún var
steinsteypt og óeinangruð, sífellt köld
og rök, því að söfnuðurinn hafði að
sjálfsögðu engin tök á að hita hana
að staðaldri. Enda skemmdist máln-
ing jafnótt og málað var, og allir griP"
ir kirkjunnar lágu stöðugt undir
skemmdum.
Nálœgt árinu 1966 er svo farið a
vinna að byggingu nýrrar kirkju. tr
318