Kirkjuritið - 01.12.1974, Qupperneq 53

huggunar, styrks og gleði. Sá, sem
ekki finnur hjá sér neina þörf fyrir
þetta, er í raun réttri enginn safnað-
armaður, jafnvel þótt hann kynni að
borga margfalt kirkjugjald.
Þegar þakkarefnanna er hérminnzt,
skyldi það sízt gleymast, sem sjálf
Ritningin bendir á. Hún segir: „Verið
minnugir leiðtoga yðar, sem Guðs orð
hafa til yðar talað". Ég geng að því
vísu, að þeir, sem muna þá ágœtu
menn, er hér gegndu áður prestsþjón-
ustu með miklum sóma, muni telja þá
hvað mestu þakkarefni safnaðarins.
Frá byrjun sá Guð þessum söfnuði
fyrir úrvals kennimönnum þremur í
röð, og með þeim fékk söfnuður þessi
sinn vöxt. Þeir munu nú líklega allir
gengnir, sem höfðu sr. Lárus Halldórs-
son fyrir prest eða muna hann. En á
fyrri árum mínum hér átti ég tal við
tvö fermingarbörn hans, sem hann
hafði fermt á sínum jakkafötum í
Góðtemplarahúsinu. Meiri prest töldu
þau sig samt ekki hafa fyrirhitt á
lífsleiðinni. Sr. Ólaf muna enn talsvert
margir. Hann var ekki heldur neinn
hversdagsmaður, hvorki í kirkju né
utan. Gustmikill gat hann verið í stól
og cetíð mikill rómur yfir máli hans.
Hann talaði skýrt um það, sem hon-
um sýndist betur mega fara og dró
engar dulur á hlutina. Sérlega áhrifa-
ríkt þótti það, er hann mœlti yfir
moldum manna og talaði til hjartans.
Þá komst hann sjálfur við og jafnan
margir með honum. Sr. Ólafur fermdi
mig. Er ég œtíð þakklátur fyrir þá til-
sögn í kristnum frœðum, er ég hjá
honum naut og hef reynt að haga
mínum barnaspurningum í líkingu við
hans, allt til þessa. Sr. Árni, er lengst
339