Kirkjuritið - 01.12.1974, Qupperneq 59

að rœða að rekja þau rök tilverunn-
ar, sem eru utan seilingar. Ufjplýstum
^önnum 20. aldar er það ekki sam-
boðið að „trúa". Þeim sœmir það eitt
°ð „rannsaka". „Sólarrannsóknir" eru
Því ekki „trú", heldur „vísindi".
Nú geri ég róð fyrir því, að hver só,
sem sótt hefur venjulega skyggnilýs-
lngu, fói allvel um það borið, hver só
„raunvísindalegi rannsóknarandi" er,
sem þar ríkir: Miðill situr í rökkri og
rVður upp úr sér nöfnum og spurning-
Urn, en hvekktir tilheyrendur í dimm-
Urn sal taka undir hólfum huga með
einstaka jóyrði. Þessum spurningaleik
er haldið ófram, uppistaðan er slitrótt
nQfnaþula miðilsins, ívafið undirtektir
v'ðstaddra. Andrúmsloftið allt er mett-
að hólfkœfðri eftirvœntingu, niður-
b®ldri tilfinningasemi, sefjun og aftur
sefjun. Ef einhver gengur af slíkum
|yndi, sannfœrður um það, að hann
_Qfi komizt I nóvígi við framliðinn
Qstvin, verður ekki annað sagt en það,
só hinn sami er tœpast vandlótur
Q ',vísindalegar rannsóknaraðferðir."
^Aiðilsfund ur, sem sjónvarpsóhorf-
endum nýlega var boðið að taka þótt
í, sýndi hið sama, einungis í enn
magnaðri og ó'viðfelldnari mynd.
Ég dreg ekki í efa tilvist svonefndra
parapsykologiskra fyrirbœra. Ég lasta
heldur ekki þœr rannsóknarstofnanir
ýmissa hóskóla, sem reynt hafa að
kanna þessi fyrirbceri með strangri
aðgcezlu.
Hins vegar virðist mér allt benda
til þess, að þcer „sólarrannsóknir",
sem eru uppistaðan í starfsemi anda-
trúarmanna hér ó landi og sennilega
utan hóskóla um Vesturlönd öll, séu
ekki annað en fólmkennt handapat,
þar sem engrar raunvísindalegrar nó-
kvœmni og afmörkunar er að fullu
gœtt. Markmiðið er það að sannfœra
viðstadda um framhaldslíf einstakl-
ingsins. Til þess er ekkert sparað,
hvorki sefjun né vísvitandi blekkingar.
Nýlega spurði ég einn af viðfelldn-
ustu fyrirliðum „sólarrannsókna-
manna", hversu miklu nœr menn
vœru raunvísindalegri sönnun fyrir
framhaldslífi einstaklingsins nú en um
aldamót. Hann viðurkenndi hreinskiln-
345