Kirkjuritið - 01.12.1974, Qupperneq 61

legum hœtti, — ekki fremur en „fram-
haldslíf" þe irra sólarrannsókna-
rnanna. Þess vegna er hið heimspeki-
lega hugtak, „eilífð", aðeins hugtak,
^jáir engan sannaðan veruleika.
Hinu verður ekki breytt, að „eilífð"
er rökrœnt hugtak, samkvœmt sam-
semdarlögmálinu, en „framhaldslíf"
er órökrœnt með öllu, samkvœmt
sama lögmáli. Enn er því ósvarað
Þeirri „heimspekilegu" spurningu, er
ég bar fram.
Hvers vegna er ég að hjálpa „sál-
arrannsóknamönnum" með framanrit-
oðri ábendingu? Það geri ég einfald-
lega vegna þess, að þegar öll kurl
koma til grafar, er það mála sannast,
að engar áþreifanlegar líkur benda til
Þess, að til sé nokkurt líf handan graf-
ar og dauða yfirleitt. Heimspekileg
rÖk um hugsaða „eilífð" er unnt að
fœra fram. Óheimspekilegt þvaður um
lrnyndað „framhaldslíf" er einnig
Quðvelt að bera sér í munn, ef menn
hafa lyst á slíkum andlegum lág-
Qroðri. En hvorugt hefur við áþreifan-
^egan veruleika að styðjast. — Annað
hann að vera huggun þeim, sem
9aman hafa af rökrœnni heilaleik-
hrni. Hitt er e. t. v. hœfilegt athvarf
^eirra, sem óska að fela fyrir sér
staðreynd dauðans í þoku hugsunar-
lausrar tilfinningasemi. En hvort
tVeggja er hugarburður og annað
ekki.
hessi hugarburður er meginorsök
Þess, að ég nú hef drepið niðurpenna.
Hann er fyrirferðarmestur í munni
^salarrannsóknamanna" hér á landi.
ess vegna valdi ég þá að umrœðu-
e^ni í upphafi þessa máls. En hann er
v'ðar að finna, þó að það verði að
mestu látið kyrrt liggja á þessum
blöðum.
Það er ósœmilegt að ala viti borna
menn á hugarburði. Öll erum við „viti
bornir menn" samkvœmt skilgrein-
ingu. Þess vegna er það óhœfa að
hafa í frammi fullyrðingar um „eilífð"
eða „framhaldslíf" í eyru okkar, hvort
heldur þœr eru byggðar á ímynduð-
um „rannsóknum", rakalausum heila-
spuna eða abstrakt hugsun rökrœnnar
heimspeki.
II
Það er hlutskipti mannsins að lifa á
þessari jörð um takmarkaðan tíma,
unz dauðinn bindur endi á líf hans.
Dauðinn er hið eina, sem öldungis er
víst, að okkar allra bíður. Tilvera okk-
ar á jörðinni er „tilvera til dauða".
Þann dag, sem við „verðum til", er
aðeins eitt, sem við ótvirœtt eigum I
vœndum, og það er þetta að hœtta
að „vera til" einn góðan veðurdag.
Þessi staðreynd vekur mönnum upp
til hópa mikinn ugg. Sá uggur mun
eðlislœgur og fullkomlega náttúruleg-
ur. Menn ganga œvidag sinn allan I
skugga dauðageigsins, ef svo má að
orði kveða.
Viðbrögðin við þessum beyg eru
margvisleg. Sennilega kappkosta
flestir að bœla hann niður, leita lífi
sinu tilgangs og takmarks í athafna-
semi virkra daga, neita að horfast i
augu við dauðann, unz þeir eru til
þess knúðir um síðir.
Þessi viðbrögð eru hœpin. j fyrsta
lagi eru þau ósönn. Það er œvinlega
347