Kirkjuritið - 01.12.1974, Qupperneq 63

Þessi er sá hópur, sem við nefnum
í daglegu tali „kristna menn". Þeir
afneita ekki dauðanum í lengstu lög,
eins og hinir fyrst nefndu. Þeir fela
hann heldur ekki fyrir sér œvilangt
með tilfinningasömum hugarórum eða
heimspekilegum ólíkindalátum. Þeir
víla það sízt fyrir sér að viðurkenna
afdráttarlaust, að líf manna á jörðu
hér er „tilvera til dauða", að dauðinn
er útþurrkun alls, einnig einstaklings-
•ns, og að þessu fylgir algjört til-
Qangsleysi jarðneskrar tilveru.
Kristnir menn ganga jafnvel feti
framar og játa það, sem margirhinna
fyrr nefndu ekki vilja gangast við,
nefnilega það, að þeir ekki skilji
bessa tilveru, að í þeirra augum sé
hún ekki aðeins tilgangslaus, heldur
einnig vit-laus, ! frummerkingu þess
°rðs, að hún hvorki verði skilin með
raunvísindalegum aðferðum, trúar-
heimspekilegum heilaspuna, rökstudd-
Urn abstraktionum né á nokkurn ann-
pn hátt. Svo langtganga kristnir menn
1 þessari tómhyggju sinni, að þeir
telja þessa tilgangslausu og vit-lausu
f'lveru í grundvallaratriðum illa. Þeir
búa yfir þeim grun, að einhver ósköp
einnig í frummerkingu þess orðs —
nneppi þessa tilveru í fjötur fánýtis
°9 tóms.
I þessum hópi er gott að vera, því
a® hann einn horfist í augu við sann-
leikann, allan sannleikann og ekkert
nerna sannleikann.
III
^ru kristnir menn þá án vonar? Er
l'f þeirra myrkur, vegferð þeirra ör-
Vcentingin ein?
Fjarri fer því. í óskiljanlegum heimi
eiga kristnir menn sér óskiljanlega
von. Þeir metast ekki um hana við
neinn. Hún er þess eðlis, að hún verð-
ur ekki sönnuð raunvísindalega, borin
fram með tilfinningalegri sefjun og
hugarórum, né heldur rökstudd á
nokkurn hátt. Kristnir menn eru þess
áskynja, að allar slíkar tilraunir eru
fyrirfram ófyrirsynju í vit-lausum
heimi.
Raunar hefur kirkjan oft fallið ! þá
freistni að gripa til heimskubragða af
siðast nefndu tagi í þv! skyni að gera
hina óskiljanlegu von skiljanlega eða
sefjandi eða hvort tveggja. Slík guð-
frœðileg eða litúrgisk strákapör eru
sjálfdœmd og vitna um það eitt, að
innan vébanda kirkjunnar hefur á öll-
um öldum þrifizt fjöldi ókristinna
manna og gerir enn.
Kristnir menn upplifa ivon slna !
einni saman trú. Örðugt er eða óger-
legt að skilgreina það fyrirbœri, svo
margþœtt er það og blœbrigðaríkt.
Ýmsar tilraunir hafa verið gerðar !
þá átt, allt frá dögum postulanna
fram til síðustu tíma. Þœr skulu allar
látnar kyrrar liggja hér, en sú skil-
greining ein fram borin, að hrein
trú er fullkomlega irrationelt fyrir-
bœri, og týnir hún mœtti sínum jafn-
skjótt og reynt er að gera hana „skyn-
samlega" eða „skiljanlega". Öllum
slíkum tilraunum ber að visa á bug.
Segja mœtti, að hrein trú sé undan-
bragðalaus uppreisn gegn allri mann-
legri viðleitni til að finna „vit" og „til-
gang" ! vit-lausum og tilgangslaus-
um heimi. Sá, sem öðlast vill hreina
trú, hlýtur fyrst að gegnumskoða fá-
tœkt allrar slíkrar viðleitni, meta hana
349