Kirkjuritið - 01.12.1974, Síða 66

velferðarríki, stiórnmálaflokka, hvers-
dagslegar annir og unað o. s. frv., —
sýna fram á það með hvössum rökum
afdráttarlausrar tómhyggju?
Það er alkunna, að enginn er lík-
legri til afturhvarfs en sá, sem nógu
rœkilega hefur verið rekinn út í eyði-
mörk tilgangsleysis og tóms. Þegar
slíkur brottrekstur bersýnilega einnig
þjónar sannleikanum almennt, en
kveður niður lífslygi og sjálfsblekk-
ingu, eins og hér hefur verið bent á,
er þá ekki tvöföld ástœða til að hafa
hann í frammi?
Fagnaðarerindið þarfnast ekki
langrar predikunar hverju sinni. Fagn-
aðarerindið predikar sig sjálft í eyru
þess manns, sem nógu rœkilega hefur
verið hrakinn út á bersvœði hins
skelfilega veruleika tilgangslausrar og
vit-Iausrar tilveru. E. t. v. eru ,,Dauða-
dans" Strindbergs, „Þögn" Berg-
manns, örvœntingarfull guðsafneitun
Sartres og tómhyggjan í kvœðum
Steins Steinarrs meðal hinnar sterkustu
predikunar, sem völ er á, einfaldlega
af því að þessi verk sýna okkur inn í
opið helvíti vantrúar, tómleika og
kœrleiksleysis. „Guð er dauður, allt
er leyfilegt", sagði Nietzsche. Fáir
hafa predikað kristna trú betur á síð-
ari öldum en hann gerir í Zaraþústra-
verki sínu. Enginn hefur sýnt rœkilegar
fram á hörmulegar afleiðingar þessa
meinta „andláts".
Flér á landi er það sérstök skylda
okkar að herja á andatrúna, þetta
fyrirlitlega samsull lygavísinda, raka-
lausrar trúarheimspekilegrar þvœlu og
ógeðslegrar sefjunar af lágreistri og
ómennskri gerð. Sú sjón, sem nýlega
bar fyrir augu okkar flestra í sjón-
352
varpi og eflaust hefur þrásinnis borið
fyrir augu margra okkar á ýmiss kon-
ar fundum, þessi hugstola þráseta
allslausra reikunarmanna umhverfis
vanheila persónu, sem nefnd er „mið-
ill", hlýtur hún ekki að brýna okkur
til dáða? Rennur ykkur ekki til rifja að
sjá þessa takmarkalausu sjálfsblekk-
ingu, þessa andlegu lágkúru, þennan
intellektuella vesaldóm fólks, sem
sagt er, að tilheyri einni af menning-
arþjóðum veraldar? Er ekki kominn
tími til að hýða opinberlega bœði
seint og snemma alla þá, sem að
þessum au'virðilegu rökkuróperum
standa, en stugga hinum, sem um þa
safnast, áleiðis út á klakann kalda?
Spyr sá, sem ekki veit! Það situr
ekki á mér, sem lagt hef kjólinn til
hliðar og gegni tœpast öðru embcetti
en kristins leikmanns að beina alvar-
legum ábendingum að hinum, sem 1
predikunarstarfi standa. En mér hef-
ur lengi leikið hugur á að koma a
framfœri þeirri afhugasemd, að senni-
lega ha'fa kristnir menn ekki um alda-
bil átt jafn auðveldan leik á borði og
einmitt nú. Fyrr meir var kirkjan nauð-
beygð til að taka þátt í alls kyns pó'i'
tískum og heimspekilegum s'kollaleikj-
um í því skyni að þóknasf einvöldum
konungum og öðru þess háttar i^'
þýði. Nú hefur kirkjan frjálsar hendur
um að standa að uppreisn hinnar
hreinu trúar, brjóta niður sérhvert þ°Ó
hugmyndafrœðilegt virki, sem jarðar-
innar börn eru að baksa við að hlaða
af eigin rammleik. Öll eru þau veik,
þessi virki. Öll eru þau einkennileg0
gagnsœ og fátœkleg, þegar að þeirn
er beint hvössum Ijóskastara algjörrcjr
tómhyggju. Sú tómhyggja er í senn ti '