Kirkjuritið - 01.12.1974, Blaðsíða 68

Sú umgjörð verður okkar guð í dag,
meðan Kristur gengur á milli þeirra,
sem hann í nótt hrakti einu skrefi nœr
klakanum kalda".
Ekki veit ég, hvort lesandanum er
Ijóst samhengið milli þessarar frá-
sagnar og hins, sem fyrr var ritið.
Sjálfum virðist mér það liggja í aug-
um uppi. Sjálfur hef ég það á tilfinn-
ingunni, að kristnir menn hljóti að kú-
venda hugsunarhœtti sínum og pre-
dikun á nœstu áratugum. „Stofnunin"
virðist ekki ná til fólks utan þess fá-
menna hóps sem rœkir tryggð við
hana. En „stofnunin" er heldur ekkert
höfuðatriði í sjálfri sér. Jafnvel breytt-
ir starfshœttir hennar skipta litlu máli,
séu þeir bornir saman við breyttan
hugsunarhátt, breytta predikun ,,Stofn-
unin" getur hœglega orðið hjáguð,
áþekkur þeim, sem ég áður lýsti. En
Kristur lifir. Honum þjónum við, en
ekki „stofnuninni", hversu ágœt sem
hún annars kann að vera.
Ég bið velviljaðan lesenda að mis-
skilja ekki orð mín. Ég er ekki að
leggja það til, að reglubundið helgi-
hald verði aflagt. Síður en svo. Til
þess er mér persónulega of annt um
þann arf. Ég er þaðan af síður að
staðhœfa það, að Kristur aldrei komi
til móts við söfnuð sinn í Guðsþjón-
ustu kirkjunnar. Það er rangt að
„pressa" dœmisögur um of.
En ég leyfi mér að geta þess til,
að við, kristnir menn, munum í til-
tölulega náinni framtíð uppgötva,
hvert er meginverkefni okkar á yfir-
standandi tíma. Það er í fyrsta lagi 1
því fólgið, að við opnum eigin auga
fyrir nauðsyn þess niðurrifsstarfs, sem
engu eirir, Það snýst i annan stað um
það, að við framvegis ekki aðeins
stuggum meðbrœðrum okkar út a
kaldan klaka, heldur einnig fylgiurn
þeim þangað, fyllilega skyggnir a
það, að þar eigum við sjálfir heimd-
Á þeim degi mun trúin hreina verða
eina athvarf okkar, — og þeirra. Á
þeim degi mun „Guð koma til vor og
gerast vor liðsmaður" að fullu
öllu.
354