Kirkjuritið - 01.12.1974, Side 81

trú og brauð og rétt. Mjög margir
Þeirra kjósa aðeins síðari kostinn,
brauðið og réttinn, en hafna trúnni, og
dregur þó enginn í efa, að þeir séu
góðir og gildir sósíalistar. Kristnir
rnenn eiga aftur á móti ekki um tvennt
að velja í þessum sökum. Hafni þeir
öðru hvoru, trú eða þjónustunni við
fátæka og kúgaða, hafa þeir hafnað
kristnu nafni. Hér eru því einhver
ðleggstu mörk milli sósíalisma og
kristins dóms. Þeir sósíalistar eru til,
sem telja, að böl mannsins sé læknað
svo sem læknað verður, ef unnt reyn-
'st að skipta brauði og rétti jafnt milli
manna og þjóða. Jesús Kristur hafnaði
sl|-ku og sagði: „Eitt er nauðsynlegt."
(Lúk. 10,42.) — „Maðurinn lifir ekki
a brauði einu saman, heldur á sér-
bverju orði, sem fram gengur af Guðs
^unni." (Matt. 4,4., V. Mós. 8,3.) —
"Hvað mun það stoða manninn, þótt
bann eignist allan heiminn, en fyrir-
gjöri sálu sinni.“ (Matt. 16,26.) Hann
hvatti menn til að safna sér fjársjóð-
UrTi á himni en ekki jörðu og sagði:
■•Hvar sem fjársjóður þinn er, þar mun
°9 hjarta þitt vera. Augað er lampi lík-
arnans. Sé auga þitt heilt, mun allur
^'karni þinn bjartur. En sé auga þitt
sPillt, verður allur líkami þinn dimmur.
nú Ijósið í þér er myrkur, hvílíkt
verður þá myrkrið." (Matt. 6,19.—23.)
Af þessum orðum hans og mörgu
°ðru, sem eftir honum er haft, er Ijóst,
að hann leiddi menn ávallt til móts við
og þar var áherzlan í allri pre-
dikun hans og kennslu. Hann kom með
r'ki Guðs til manna. (Mark. 1,15.)
^ann stofnaði ríki Guðs innra með
Ufönnum. (Lúk, 17,21.) Hann kom til
að frelsa synduga og rangláta menn,
gera þá að nýjum mönnum (Mark
2,17.), endurfæða þá ((Jóh. 3,3.),
reisa þá upp frá dauðum. (Jóh. 5,21.
24.) Augað varð fyrst að verða heilt og
tréð gott. Að öðrum kosti varð Ijósið
myrkur og ávextirnir vondir. (Matt.
6,23., Matt. 12,35., Jóh. 15,4.) Án
þessa voru engin sönn gæði, og í
þessu voru öll gæði. „Leitið fyrst ríkis
hans og réttlætis, þá mun allt þetta
veitast yður að auki.“ (Matt. 6, 33.)
Jafnframt er svo Ijóst, að Jesús sagði
hvers konar mannlegri neyð og rang-
læti stríð á hendur, og gerði kröfu til
þess, að lærisveinar hans gerðu slíkt
hið sama. Þeir skyldu elska Guð fyrst,
síðan aðra menn ekki miður en sjálfa
sig. Og þar er viðmiðun kristinna
manna. Róttækari kröfur hafa aldrei
verið gerðar um mannlíf og breytni.
Og kristnir menn trúa því ekki, að til
sé nein lækning á meinum mannkyns
nema Jesús Kristur.
Það, sem bar á góma í gáttum
Kirkjurits forðum, var því ekki hvort
kristnir menn skyldu kjósa trúna eða
breytnina, heldur hættan á, að brauðið
og rétturinn yrði látin skipa öndveg-
ið. Það er rétt skilið hjá Árna, að lögð
var áherzla á, að „heimska fagnaðar-
erindisins" (I. Kor. 1, 18.—25.), predik-
unin um endurlausnarverk Krists,
skipti mestu máli. Sú predikun er líf
og kjarni kristins dóms frá uppphafi,
og þess eru nóg dæmi, hvernig hrörn-
un og visnun komu ævinlega, þegar
kristnir menn villtust á þessum kjarna
og einhverju öðru. Fyrst verður Guðs
ríki að koma til manna, eins og beðið
er um í bæn Jesú. Síðan kemur að
hinu daglega brauði, jarðneskum þörf-
um manna og þjónustunni við menn.
367