Jörð - 01.07.1944, Blaðsíða 15

lenzku þjóð, ef ekki væru á henni haldin þau loforð, sem
gefin voru af konunglegri hátign og til voru orðin að heztu
manna yfirsýn. En þessi fjötur reyndist siðar allur annar
og háskalegri en jafnvel hinir svartsýnustu höfðu geri
ráð fyrir. Hann reyndist sárari og sterkari viðjar og þyngra
og óbærilegra ok á þjóðinni með hverri öldinni sem leið.
Það var hlóð, lifrað ljlóð, i sporum íslenzkrar alþýðu,
þá er hún með hlekk um fót og á lierðum ok sveittist áfram
fvrir plógi erlendra fjáraflamanna, en sunnan við sæ risu
glóandi turnar,glæslar liallir og liin traustustu virki í kóngs-
borginni við Sundið, borg kóngsins, sem seldi á uppboði
kaupmöngurum og fjáraugnahöfðingjum íslenzku þjóð-
ina i þrældóm, svo sem nú liafa grann-og frændþjóðir okk-
ar verið hnepptar í fjötra, aktaumum vafið um blæðandi
herðar bóndans í Noregi og Danmörku og liin unga mær
og liin ástríka móðir verið gerðar að amháttum girndar og
villimennsku. Skal þó játað, að ólikum sögulegum skil-
yrðum og þvi ekki sömu sekt er saman að jafna. En við höf-
um dáðst að því, að frændþjóðir okkar skuli ekki láta bug-
azt, þær skuli heldur þola liörmungar og dauða, en láta rétt
sinn til frelsis og rétt sinn lil lands sins og nytja þess. Minn-
ist ég nú vísu, sem Yestfirðingur liefur nýlega kveðið, vísu,
sem er til íslands, en eins mætti beina lil Noregs eða Dan-
merkur:
Frelsisins þrá í brjósti þinna barna
bindur oss enn til sókna jafnt og varna,
frelsi að mega liugsa, þrá og hljóta,
lirífast og elska, starfa, fórna og' njóta.
Já, við dáumst að frændþjóðunum hröktu og' hrjáðu, en
hví skyldum við þá ekki einnig levfa okkur — já telja
skyldu okkar að dást að því, hvernig íslenzka þjóðin við
óblíða náttúru þoldi hörmungar og kvöl harðstjórnar,
hungurs og myrkurs, hjátrúar og vítisógna og hið liryggileg-
asla ranglæti um allt réttarfar, án þess að missa nokkurru
sinni sjónar á því, að hún var hvorki norsk né dönsk, held-
JÖRÐ
157