Jörð - 01.07.1944, Blaðsíða 47

ingar, megnaði að heyra liina eilíí'u rödd, er „hljómar
vfir vötnunum" og „klýfur“ jafnvel, ef vel er hlustað,
„eldsloga“ alþjóðlegs og algers ófriðar.
HEFUR þá þjóð vor neijtl þessarar aðslöðu, sem, allra
hluta vegna, er þakkarverðari en orð fái lýsl? Hef-
ur þjóð vor „tjáð Drottni dýrð þá, er nafni lians hæf-
ir“? Höfum vér, Islendingar, þakkað Guði þá aðstöðu,
sem vér höfum notið og útlit er til, að vér gætum hald-
ið áfram að njóta mitt á meðal hinna hræðilegu átaka?
Hver er þá sú aðstaða? Erum vér kannski ekki hálft
i hvoru hernumin þjóð?! Þeir eru e.t.v. margir, sem star-
sýnast verður á það. Jú, vist hefur land vort verið her-
numið, þó að ekki sé af óvinum. Og hvernig gátum vér
vænzt þess, að ía að standa algerlega utan við, þegar
svo að segja gervallur lieimurinn stendur í björtu báli?
Stöndum vér, íslenzka þjóðin, þá á svo miklu æðra stigi,
andlegs og siðferðilegs þroska, en aðrar þjóðir, að vér
gætum þess vegna búist við, að ófriðareldurinn lirykki
frá svo vígðum reil? Hefur þjóðlíf vort borið þann svip
síðustu árin?! Eða er ekki mannkynið allt raunveru-
lega í samábyrgð? Það befur allt af verið það og verð-
ur það æ meir. — Og berum kjör vor, íslendingar, sam-
an við það, er aðrar þjóðir eiga undir að búa: ýmist
teknar herskildi og kúgaðar á sál og líkama og eign-
um eða neyddar til að fara í hernað á móti vilja sínum
og samvizku eða búandi við iiarðrétti og skelfingar, þó
að J)ær l)erjist af eigin hvötum. Þegar alls J)essa er gætt,
mætti J)jóð vor J)á ekki miklu fremur ala með sér djúp-
ar og viðkvæmar Jjakkartilfinningar fyrir kjör þau, sem
hún hefur húið við og úllit er til, að hún fengi annarra
þjóða vegna að njóta áfram?
Vér njótum friðar af öðrum J)jóðum, enn sem komið
er. Og flestir eru orðnir vongóðir um, að hann muni hald-
ast. Aðalhættan, sem yfir oss, hinni íslenzku Jjjóð, vofir,
stafar frá oss sjálfum. Sundrung, sérdrægni, tortryggni,
nietingur, hégómagirnd, heimshyggja, stjórnmála- og at-
jÖrð 189