Jörð - 01.07.1944, Blaðsíða 27

kunria að liagnýta sér ríkjandi ástand tillitslaust. Menn
slikrar þjóðar ciga margir hverjir lítið af sönnu stolti,
(er vitanlega sanirýmist prýðilega hógyærð og hjartans
litillæti), en mikið af heimsuklegum remhingi og grátbros-
legum liroka. Þeir eru einatl lialdnir sjúklegri öfund hver
i annars garð, og í tali þeirra og skrifum ber mikið á
meinfýsni. Algengt er, að þeir séu svikulir í verkum siuum
og áhyrgðarlausir í orðum. Þeir eru orðsjúkir, jafnframt
alloft fleipursamir sjálfir og skeytingarlausir um tilfinn-
ingar annarra. Þá er lauslæti, óorðheldni og lygatilhneig-
ing einnig talið meðal ókosta slíkrar þjóðar.
Þetta er Jýsing á ógeðslegum sjúkdómi, og er nauð-
synlegt að rannsaka, liversu þungt haldnir vér eíum af hon-
um, en leitast síðan við að lækna hann sem fyrst.
Vandi fvlgir vegsemd hverri, því meiri vandi sem vegs-
aukinn er slærri. Vér erum nú frjálsir merin og verðum að
reyna að ui>])ala oss sjálfa samkvæmt því, ef vér eigum að
öðlast fullt Jilutgengi meðal þjóða heimsins. Vér verðum
þá fvrst að gera oss fullkomlega grein fyrir því, hver er
muriur þræla og frjálsra manna.
Þrællinn er lágkúrulegur snuðrari og hvíslari. Hann ætl-
ar öllum illt og á sér ills von. Hann er öfundssjúkur og
reynir alltaf að níða sér hetri menn, því honum finnst
hann vaxa á þvi, að lítillækka aðra. Hann er meinfýsinn
og háðskur, því hann þekkir ekki raunverulega gleði.
Hann er hakhitur, því klámhögg eru bardagaaðferð lítil-
nienna. Hann er dygðugur að yfirskyni og af bleyðiskap,
en saurug sál hans veltir sér, eins og grís i drafi, í kjafta-
þvaðri um bresli annarra. Mesta ánægja lians eru öfarir
náungans, en sjálfur vælir hann og skælir allt hvað af
tekur, ef honum er eitthvað mótdrægt. Hann er kjöftugur
og ósannsögull, heimilisböðull og höfðingjasleikja. Hann
er laginn að ná vinfengi þeirra, sem einlivers mega sín i
þjóðfélaginu og notar sér kunningsskapinn út i yztu æsar,
en jafnframt er liann ávallt skjótur til að sriúa baki við
vinum sínum og kasta að þeim steini, ef hamingjulijólið
revnist þeim valt. Hann er dóni í eðli sínu og hagar sér
Jörð 169