Jörð - 01.07.1944, Blaðsíða 48

vinnulífsspilling ógnar þjóð vorri með falli á sléttri grund
- án þess að við andstæðing sé að etja, — ógnar oss
með háðulegu falli — vegna andlegrar eymdar og lítil-
mennsku, — sem sigrandi þjóðir, er fórnað hafa svo að
segja öllu í samtökum sigurs vegna, mundu í ófriðarlok
horfa á með fvrirlitningu og andúð, — ef — ef vér tök-
um ekki að átta oss á, að einnig v é r eigum alþjóð-
legu hlutverki að gegna, — sem er hið sama og að vera
i ada/atriðinu sjálfum oss trúir sem þjóð: Negla sérstöðu
þeirrar, sem oss Iiefur verið útmæld, til að njóta hless-
unar, — svo að vér verðum einnig færir um, þegar alþjóð-
legur endurreisnartími gæti komið, að eiga hlut að þvi,
að sú endurreisn og andleg samtenging þjóða takist raun-
verulega og mistakist ekki. -— Vér, Islendingar, mun-
um fara alveg á mis við bæði vort alþjóðlega lilutverk
og þann þjóðlega blóma, sem bíður vor, — ef — ef vér
töknm ekki að álta oss á hinni sérstöku aðstöðu vorri —
til að hegra — hina eilífu rödd ■— úr hávaða heimsins.
EÁUST DROTTINS brýtur sundur sedrustré“, — þeg-
' ar þjóðirnar, smáar sem stórar, kalla sjálfar jTir
sig ógnirnar. En hvort skyldi rödd hans síður felast í
mildi þeirri, sem vér, hin íslenzka þjóð, höfum verið
aðnjótandi, heldur en í hrikalegum drunum og nístandi
stunum, er fvlla e}rru annarra þjóða? Segir ekki í Ritn-
ingunni: Drottinn var í hinum hliða hlæ?!
Vér, íslendingar, höfum fram að þessu húið við lilut-
skipti, sem miðað við kjör annarra þjóða, mætti fylla
oss innilegu þakklæti og loftið, sem vér öndum að oss,
þakkargerð. „ÖII góð gjöf er að ofan og kemur niður
frá föður Ijósanna,“ segir í Ritningunni. En þegar „fað-
irinn, sem er í leyndum", gefur sínar góðu gjafir, þá er
gjöfin ckki öll þar, sem hún er séð. Hún er meira. Hún
er — tjáning — gjafarans. „Faðir ljósanna“ tjáir sjálf-
an sig í gjöfinni. Hann talar i henni. Og þakkir vorar
f)rrir hana eru fánýtar, ef vér þökkum ekki með þvi einn-
ig að reyna að nema mál gjafarans i gj'öfinni. Gjöfin
190 jörð