Jörð - 01.07.1944, Blaðsíða 17

Huginn og Muninn, hrafnar Óðins, sátu á öxlum þjóðar-
innar ogj hvisluðu fornum og nýjum spekimálum og kjarn-
yrðum lienni í eyra, þegar hún stritaði fvrir fjárplógnum,
hungrUð og sveilt og dreyra drifin. Og yfir svifu söngva-
svanir, og livítar fjáðrir snillinnar blikuðu í vængjum
þeirra, stældu þrek hinná stritandi og töfruðu þá til að
liefja augu mót sólu:
„Kyrr hann slrndnr cnn og lifir, kyrr hann stendur enn
og lifir,“ tautuðu þeir með rímnaskáldinu og þrjózkuðust
við að meðtaka þrældómsandann, þó að sárt ])iti svipan.
Og þeir horfðu í sólarátt á kyrru kvöldi, þegar ómuðu af
vörum þeirra visur sem þessar:
„Sólin klár á hveli heiða
hvarma gljár við haugunum.
Á sér hár hún er að greiða
upp úr báru laugunum.“
„Hún vermir, liún skín og hún hýr-gleður mann,“ sagði
annað alþýðuskáld — já, sól var vfir, sólroðin kvöld hoð-
uðu samkvæmt gamalli athugun hjartan og blíðan dag
að morgni, og fögur þótti hinum þrælkuðu hlíðin með
Gunnari og með síra Ilallgrími sungu þeir í hungurdauð-
anum eða með ógnanir liallæris og liörmunga fram undan:
Ég lifi i Jesú nafni,
í Jesú nafni eg dev.
Og:
Dauði, ég ótlast eigi
afl þitt né valdið gilt.
í Kristí krafti ég segi:
Kom þú sæll, þegar þú vilt.
Hlustið .... hlustið og vitið, hvort þér getið ekki þarna
grcint svo sem þyt af vængjataki hins sama óheygða og
óþrælkaða anda og í orðum Ingjalds i Hergilsey við höfð-
ingjan Börk hinn digra, sem hótaði honum dauða nema
liann ofurseldi drengskap sinn:
„Ek hefi vánd klæði, og hryggir mig ekki, þó at ek slíli
þeim ekki gerr....“
JÖRÐ 159