Syrpa - 01.12.1911, Síða 3

SYRPA.
FRUMSAMDAR, ÞÝDDAR OG ENDURPRENT-
AÐAR SÖGUR OG ÆFINTÝR
OG ANNAÐ TIL SKEMTUNAR OG FRÓÐLEIICS.
I. Arg.
1911. 2. Hefti
Jólanótt frumbýlingsins.
Eftir BALDUR JÓNSSON.
(Brot).
T T T I í helmyrkri næturinnar er
vindurinn á ferð. Hann feyk-
ir snjónum um jöröina, leggur hann
í fellingfar og breiöir liann yfir slétt-
una, eins og snjóhvíta, flekklausa
líkblæju. Hann hvíslar í runnunum
og þýtur í trjátoppunum. Allstaöar
flytur hann sama boöskapinn; skam-
degúsboöskap kuldans og þjáning-
anna.
Vindurinn er ekki einn á ferö.
Frumbýlingurinn hefir einnig átt er-
indi út á sléttuna þetta kvöld. En
þeir eiga ekki leiö saman. Vindur-
inn kemur frá heimkynnum jökla
og ísa og heldur til suðurs. Hann
fer á vængjuni, er norðri hafði geliö
honum, fyrir dygga þjónustu í þarf-
ir kuldans og frostsins. Nýlendu-
búinn gengur í fang honum. Beint
móti ísköldum blæstri vita hans og
vængja.
Aðrir virðast ekki vera á ferð
þessa nótt.
Þeir eru ólíkir ferðalangarnir. Þó
vindurinn sýni óbifanlegan vilja-
kraft og virðist beita honum öllum
til að koniast til suöursins; eins og
vilji hann þíöa þar vængi sína og
verma klaliakrumlur sínar, liefir
liann enga sál, eða er það stuna frá
sorgþrungnu brjósti, sem heyrist í
trjánum? Býður satnvizka hans hon-
um að hylja glæpi sína með líkblæj-
unum köldu? En ferðamaðurinn,
sem verður að gera sér að góðu, að
ganga eftir líkklæðum sléttunnar,
hefir sál. Einkanlega í kvöld bera
hugsanir hans einkenni mannlegs
sálarlífs. — Það er aðfangadags-
kvöld jóla. Hann er einn og í ó-
kunnu landi. Hvernig' má þá ann-
að vera, en sorgin, vagga manns
sálarinnar og móðir alls þess, sem
göfugast og háleitast fæöist í hug-
skoti mannsins, sé hans ósýnilegur
förunautur.
Þungt sækist ferðin. Snjófinn