Syrpa - 01.12.1911, Qupperneq 4

66
SYRPA
veröur æ dýpri og vindurinn blæs
liraðar, naprari með hverju líðandi
augnabliki, eins og vilji hann neyða
útlendinginn til að gefa sér gaum.
Ekki er að undra þó eins mikillát-
um herra og vindinum, finnist virð-
ingu sinni misboðið, að svolítilmót-
legur einstæðingur skuli ekki falla
fram og tilbiðja,eða að minsta kosti
sýna þess merki, að hann er í ná-
vistum við konunglegan sendiboða.
En hann virðist ekki hlýða boði
vindsins eða hanni. Hann hefir að
vísu vafið yfirhöfninni þéit að sér,
og reynt að hlúa að sér sem bezt á
annan hátt, en það gerði hann áður
hann yfirgaf heimili nágranna sinna
og hélt heimleiðis. Eins og maður
sem gengur í svefni þrammar hann
áfram, beint móti nístandi nepjunni,
lítandi hvorki til hægri né vinstri.
Hann lifir í heimi sinna eigin
minninga, síns eigin saknaðar, von-
leysishúmi þrár sinnar. Þegar minst
er á þrá, kemur í huga yðar mynd
af ungurn manni, sem alt lífið hefir
fyrir framan sig og býður hvers
augnabliks nteð eftirvæntingu, til
að henda það á lofti og bæta með
því einum steini í höll gæfu sinnar.
Ilér er enginn unglingur á ferð.
Nýlendumaðurinn er hniginn áefra
aldur. Hans þrár eru ekki lengur
bundnar við framtíðina. Þær eru
bjargþungar óuppfyllanlegar þrár
liðna tímans.
Þetta er þriðji veturinn haris á
sléttunum. Þá fiutti hann frá æsku-
heimilinu í fjalldalnum íslenzka. Frá
staðnum þar sem þrár hans höfðu
vaknað. Þar sem hann hafði slitið
beztu kröftum sínum,svo börn hans
og brúður mættu njóta þeirra þæg-
inda, sem íslenzkt sveitaheimili hef-
ir að bjóða. Nú reikar hann um
slétturnar vestrænu, sólríkar og
gleðiauðgar á sumrum, en svo afar
kuldalegar í faðmi vetrarins.
Langt, langt burt er nú vornótt-
in íslenzka, fljótið straumþungt og
tröllaukið, kveðandi þrótt og þor í
hug manna, lindin svalandi silfur-
tær, hoppandi niður hlíðarnar, stein
af steini, milli blómbryddra bakka,
meðan fuglarnir, nýhvíldir eftir
dauðþreytu ferðalagsins til átthag-
anna ógleymanlegu, fylla loftið þús-
undum lofsöngva; þeir gleynia aldrei
að leggja sína munarblíðu söngva-
fórn á altari ástarinnar. Hann er
jafn lar.gt frá vetrarnóttunum nor-
rænu, með allrf þeirra ógleymanlegu
dýrð. Norðurljósum dansandi í ljós-
ofnurn glitskykkjum fegurðargj’ðj-
unnar sjálfrar, leiftrandi snæljósum,
blikandi skautasvellum ogsnarbrött-
um skíðabrekkum.
Hann er þó ekki að bera saman í
huga sínum dalinn og sléttuna. Ó-
líklegt hann geri sér grein fyrir hve
mikil álirif breytingin í náttúrunni í
kring um hann hefir á huga hans,
laðar fram minningarnar og lætur
söknuðinn nísta sál hans. Hugsun
lians öll er eitt einasta orð: Aleinn.
En þetta eina orð liggur sem hel-
þungt bjarg á hjarta hans.
Er hann þá ekki að halda heim
til sín, heim í frumbýlingskofann á
sléttunnir' Svo er að sönnu. Þar
bíða börnin hans tvö. Bíða þess
að veita honum gleðilega heimkomu,
gera þessi jól honum gleðilegjól.
En hvar er móðirin? Lágt leiði,
með nokkurum bláfjólum og fáein-
um eilífðarblómum, segir þann þátt
sögunnar. Það stendur í kirkju-
garðinum í dalnum fjarlæga.
Sorgin hafði fylgt dauðanum með
sinni alþektu trúfesti, inn áheimilið