Syrpa - 01.12.1911, Qupperneq 9

ILLAGIL
71
,,Eg var ekki aö tala viö þig,
Tryg-gur minn“, sagöi Sigríður og
klappaði á koll hans. Tryggur di 11 -
aöi skottinu glaður og sporléttur.
Hljóp stundum ofurlítinn spotta
fram fyrir hana og beiö hennar þar,
eða að hann gekk við hliö hennar
og horföi á hana meö fallegu aug-
unurn sínu bláu.
Þaö var trúrækiö fólkið á Hömr-
um. Húslestrar og sálmasöngur
var haföur þar daglega um hönd,
nema rétt yfir há-bjargræöistímann,
þá voru sunnudagarnir látnir nægja.
Þegar Sigríöur var lítil var hún
Iátin læra og lesa kvöld- og morg-
un-bænir, ásamt óteljandi sálmum
og versum, Faöirvori og blessunar-
orðunum. Þegar hún gekk til hvílu
á kveldin var hún látin signa sig og
eins þegar hún fór á fætur; eða
borðaði eöa fór í nýja skyrtu eða
þvíumlíkt.
Nú var þetta orðið nokkuð breytt.
Þegar hún lagðist til hvílu, var hún
oftast nær svo þreytt og syfjuð, að
hún sofnaði undir eins, án þess að
lesa nokkuð og á morgnana þurfti
hún að fiýta sér svo mikið, að sign-
ingin og bænagjörðin gleymdist oft
að mestu leyti. Hún hafði samt
iðulega nú í seinni tíð,beðið til guðs,
þegar hún var á smalaferðum sínum
og átti í stríði að finna ærnar. En
henni fanst aðsér ganga svo undur-
lítið betur að finna ærnar fyrir það.
Og þó varð hún hugrakkari og sælli
þegar hún var búin að biðja barns-
lega og heitt til guðs, í einverunni
og andstreyminu uppi í fjöllunum.
Núna fanst henni að hún endilega
þurfa að biðja. Ef guð ekki vildi
hjálpa henni, þá var þó enginn ann-
ar, sem var hægt að snúa sér til,
nema aumingja Tryggur og hann
gjörði æfinlega alt sem hann gat.
Dróg aldrei neitt af kröftum sínum.
Aldrei hafði hann hlaupið frá henni
í þessi þrjú ár. Æfinlega verið jafn
kíitur og viljugur,' þótt hann væri
svangur og sárfættur, þreyttur og
sveittur. En guð þurfti áreiðan-
lega ekkert á sig að leggja, þó að
hann veitti henni bæn sína. Hon-
um var alt mögulegt án nokkurrar
fyrirhafnar. Og ekki gat það ver-
ið neinum til meins, þó hún fyndi
ærnar, miklu fremur til góðs. Nei,
hann hlaut að heyra bæn hennar.
En þó hafði hún oft áður beðið und-
ir sömu kringumstæðum, án þess
orð hennar væru heyrð,—bæn henn-
ar veitt. Henni fanst þaö ekki
fallegt af guði að vera svona við sig,
ekki hafa unnið til þess með breytni
sinni.
Hún leit á Trygg, sem gekk við
hlið hennar og horfði við og viö á
hana trygðar ogeinlægnis augunum
sínum. Alt vildi hann gjöra fyrir
hana. Hann sem var þó barasmala-
hundur! Aldrei myndi hann láta
vanta, ef hann gæti hjálpað því við,
jafnvel þótthann hefði sár á löppun-
um og ætti bágt með aö hreyfa sig
fyrir lúa, Óttalega mikill munur
var annars á þessum tveimur.---
En hvað í úsköpunum var hún að
hugsa!
Hún stansaöi alt í einu. Hún
var komin upp í brekkurnar, sem
lágu fram að Þverárdal og ætlaði
nú að ganga upp dalinn og fram í
botn.
Henni fanst hún vera alveg hissa
á sjálfri sér, að láta sér detta þetta
í hug. Önnur eins samlíking og
þetta! — Hún hafði syndgað.
Guð hafði lesið hugsanir hennar.