Syrpa - 01.12.1911, Page 12

SYRPA
74
Nú söguna hef eg sagt þér þá,
um Siggu smá,
í fjöllunum himinhá,
sem skeði hérna Hömrum á
und himni blá.
Er þokan ei glettin og grá?“
,,Já, hún er sannariega glettin og
grá þessi þoka,og seint held eg hún
komist úr álögunum, vesalings
kóngsdóttirin sú, því aldrei verða
það allir smalar, sem blessa hana,
enda er það ekki heldur von, eins
leiðinleg og hún er“, sagði Sigríður
við sjálfa sig, þegar hún hafði Iokið
kvæðinu. Svo gekk hún fram í
botn á Þverárdal, fram á hraunið,
sem áin rann undan. Þá hóaði hún
og sigaði Trygg af stað upp ífjallið.
Hann hvarf strax sjónum hennar
uppí þokuna, en hún hélt áfram að
siga. Eftir æðilanga stund heyrir
hún hann gelta upp í fjaliinu,en það
var óbrigðult merki þess, að hann
hafði orðið var við eitthvað af ánum.
Eftir lítinn tíma kemur hann með
meiri part þeirra ofan úr þokunni á
harða spretti og vissi Sigríður að
þær mundu halda ofan dalinn og
heim á kvíabólið, af því stvgð var
komin að þeim, euda elti Tryggur
þær á hvarf ofan í þokuna niður eft-
ir dalnum og kom svo aftur til baka
másandi og gapandi með tunguna
lafandi út úr sér, og neri sér upp
við Sigríði. Hún klappaði honum
og kjassaði hann. Æfinlega var
hann eins. Sama trygðatröllið hann
Tryggur!
Nú var spursmálið: hvar voru
hinar sem vöntuðu? Að vísu gat
hún ekki talið ærnar með neinni
vissu í þokunni, en þó svo, að hún
sá að þær voru þar ekki allar.
Eins og áður er getið höfðu ærn-
ar mest sótt fram á Þverárdal síðan
þeim var fært frá og því miklar lík-
ur til, að þær sem vöntuðu væru
neðar í dalnum og stygðust heim víð
hávaðan í Trygg gamla. Það var
varla hugsanlegt að þær hefðu farið
að skifta sér og sumar farið upp á
hamrana, par sem þær höfðu ekkert
haldið sig þar, það sem af var sumr-
inu, enda lítil von að finna þær þar
í þessari þoku og þar að auki enginn
tími fyrir Sigríði að fara að ganga
upp á hamrana ef hún ætti að geta
komist til messunnar. ' Hún réð
því af að láta kólf ráða kasti, og
hélt heimleiðis, en gleymdi þó ekki
að hóa og siga, og senda Trygg
upp í þokuna, á heimleiðinni,til þess
að styggja ærnar heim, ef þær
skyldu vera eftir í dalnum.
Þegar heim á kvíabólið kom, var
klukkan farin að ganga 9. Þokan
hafði ekkert breytt sér síðan um
morguninn. Ærnar, sem Tryggur
lmfði.fundið lágumeð kyrð og spekt
á kvíabólinu. Sigríður laldi þær í
snatri og sá hún þá að 14 vöntuðu
upp á töluna.
Enginn, nema sá, sem verið hefir
smali á íslandi, getur getið sér til
þær tilfinningar, sem hreyfðu sér í
brjósti Sigríðar, þegar hún sá hvers
kyns var. Ef hún þyrfti nú að fara
af stað aftur upp í þokuna og leita
að þessum 14 og komast svo ekki
til kirkjunnar! Hvað það var frá-
munalega kveljandi og leiðinlegt!—
Sigríður gekk heim á hlað, en
Tryggur fiýtti sér inn í búr til hús-
freyju ogfékk sér að lepja úr askin-
um sínum. Hún var óráðin í því
hvort til nokkurs myndi að leita að
ánum fyrri en þokuna birti, eða rof-
aði dálítið til að minsta kosti, og