Syrpa - 01.12.1911, Side 13

ILLAGIL
75
ætlaði hún sér aS tala um þab við
fósturforeldra sína.
Bóndi stóð í dyrum úti.
,,Fanstu allar ærnar?‘‘spurði hann
,,Nei, það vanta 14“, svaraði
Sigríður.
,,14“! át hann eftir með kulda-
keim í röddinni og lét brýrnar síga.
,,Já“, svaraði hún ósköp lágt og
aumingjalega.
,,Ogsamtertukomin heim! Held-
urðu að þetta dugi Sigga?“
,,Eg get ekki að því gjört. Þær
hljóta víst að vera einhversstaðar
upp í hömrunum, því fram í Þveríir-
dal eru þær ekki“.
,,Já, en það skiftir engu hvar þær
eru. Þú verður bara að finna þær.
Ekki verða 14 ær látnar missa máls,
það veistu sjálf“.
,,Eg veit að það er nú ekki gott,
en eg held að mér sé ómögulegt að
finna þær fyr en þoltuna birtir upp
og svo langar mig svo mikið til
þessaðkomast til messunnar“,mælti
Sigríður í skjálfandi rómi og horfði
niður fyrir sig.
,,Já, það er nú svo! En þangað
færðu ekki að fara í þetta sinn, af
því þó gast ekki fundið ærnar. Þú
ættir að hugsa betur um smölunina,
en þú gjörir, stelpan þín. Það er
engin mynd á því að stökkva heim
í bæ þegar vantar. Þú ert orðin
svo gömul, að það ætti ekki að
þurfa að segja þér það. Ekki nema
það þó! — Heyrðu Sigga! Farðu
nú undir eins af stað afturog kondu
ekki heim fyrri en þú finnur ærnar
og reyndu nú að fiýta þér, svo það
verði hægt að mjólka þær með hin-
um ánum“.
Það komu tár fcam í augun á Sig-
ríði, en hún svaraði engu, því hún
vissi að það var ekki nema til ils
eins. Hún kallaði á Trygg, sem
kom strax til hennar með mötugt
trýnið og hann heyrði hana nefna
nafn sitt og;‘hélt á stað með hennt
aftur upp í þokuna.
Hún hafi hvorki séð Ingibjörgu
né Þorstein. — Engan nema Sigurð.
Ingibjörg var sjálfsagt við frammi-
verkin eins og hún var vön, en Þor-
steinn liklega ekki kominn á fætur.
Svaf nú vært og rótt eftir viku
þreytuna. En til hvers hefði það
svo’verið að sjá þau? Elcki til neins.
Aðeins til að ergja þau, ef þau hefðu
vitað hvað henni leið illa. Enga
þýðingu hafði það fyrir þau, aðhafa
á móti því sem Sigurður sagði. Nei,
það var nú ööru nær. Hann hefði
einungis orðið verri. Það var alt
og sumt.
Þungutn fetum gekk hún upp
brekkurnar, fram hæðirnar og upp
á hamrana. Tárin féllu af augum
hennar ofan í þokuúðann og sam-
einuðust honurn, svo ekki var hægt
að greina þau frá daggardropunum.
Nú bað hún ekki til guðs. Til hvers
var það líka? Ilafði hún ekki beðið
hann í morgun eins heitt og hún gat
-—eðavarhann núaðhefna sin á henni
fyrir það sem hún hafði hugsað—?
Hjarta hennar fyltist sárri sorg og
gremju. Henni fundust allir vera
á móti sér og því —?•
Tryggur gekk við hlið hennar,
þreytulegur og þunglyndislegur á
svipinn. Nú dillaði hann ekkiskott-
inu og nú hljóp hann aldrei fram
fyrir hana eins og um morguninn.
Annað veifið leit hann til hennar ó-
sköp raunalega. Enginn eíi aðhann
samhrygðist sorg hennar á sinn hátt.
Sá og skildi tárin brennheitu, sem
hrundu ofan á grasið og steinana,