Syrpa - 01.12.1911, Síða 15

ILLAGIL
77
ljós. — Já, ef til vill! En mundu
þær nokkurntíma komast 'útí dags-
ljósiö undan klakahjúpi hörkunnar,
sem eins og huldi hans innra og ytra
mann? Því var ekki hægt að svara.
Tíminn meö atvikum sínum varð aö
leiða það í ljós.
Skyldu nú annars fornu fyrirmæl-
in koma fram í ættinni? Að Illagil
yrði þeim hættulegt eða niáske að
fjörtjóni! Hvað það var voðalegt!
Og Sigga litla, sem var altafáferð-
inni upp í Hömrunum, næstum á
hverju máli. — En han.n gat engu
ráðið. Gat ekkert gjört. Hvað
hann var mikill aumingi!
Svefninn seig á augu hans og tók
hann með sér inn á land draumanna.
Þorstein dreymdi að hann stæði
úti á bæjarhlaðinu, klæddur í spari-
föt sín. Sigríður stóð hjá honum í
hversdagsfötunum. Var hún öll
blóði drifin og sorgbitin mjög.
,,Því ertu svona Sigga mín?“
spurði hann. Hún svaraði því eigi,
en benti á föður hans, sem var að
slátra lambi inn í skemniu þar á
hlaðinu, og voru hendur hans allar
blóði storknar.
,,Kystu mig, kæri Steini“, mælti
hún angur-blíðum bænarrómi og
skein djúpur harmur úr augum henn-
ar. Þá sá Jiann að varir hennar
voru líka blóðugar og varð honum
felmt við, og starði á hana forviða,
án þess að hreyfa sig né svara neinu.
,,Faðmaðu mig“, sagði hún svo
lágt að það heyrðist varla, og sá
hann tár glitra í augum hennar.
,,Geturðu ekki þvegið fyrst af þér
blóðið Sigga mín?“ spurði Þorsteinn
hálf utan við sig. Hún svaraði
eigi, en andvarpaði þungt og bjóst
að ganga burt frá honum, og runnu
tárin niður kinnarnar. Þá gleymdi
hann blóðinu, sneri sér að henni og
sagði:
,,Farðu ekki elsku Sigga“, og
svo kysti hann hana og faðmaði.
,,Elsku Steini minn! Nú er blóð-
ið horfið fyrir áhrif ástarinnar. Líttu
á. Þá sá hann að það var burtu og
Sigríður stóð hjá honumspariklædd.
,,Viltu ekki gangameðmérspotta-
korn Steini“, spurði hún björt og
töfrandi.
,,Jú,æfinlega ganga meðþérSigga
tnín“, svaraði hann. Og svo leidd-
ust þau norður og upp frá bænum
og aldrei á æfinni fanst Þorsteini
að sér hafa liðið eins vel og þá.
Alt í einu voru þau komin að Illa-
gili, norður og upp við hamrana.
Þau gengu pfan í gilið. Þá sá hann
hlið mikið á bergi einu háu fyrir of-
an þau, en inn af því lá salur ljósum
Ijómaður. ,,Þetta er kirkjan“,sagði
Sigríður. Þá sá Þorsteinn að frá
hinum enda salsins komu tveir
menn og báru á milli sín líkkistu.
,,Hvað á þetta að þýða?“ spurði
hann.
,,Manstu eftir gömlu sögunni um
vinnumanninn og bóndasoniun,
frænda okkar, sem hröpuðu í Illa-
gili?“ spurði hún. Þorsteinn kvaðst
það muna.
„Þessir tveir menn, sem þú sérð,
eru þeir, en þessa kistu sem þeir
bera á milli sín ætla þeir mér“,mælti
hún dapurlega.
,,Við skulum fara héðan“, sagði
hann og var órótt innanbrjósts.
,,Eg má ekki fara, því þeir bíða
mín í kirkjunni“, mælti hún.
,,Þá fer eg líka inn með þér“,
sagðihann.
,,Nei það máttu ekki góði Steini“,