Syrpa - 01.12.1911, Blaðsíða 16

78
SYRPA
svaraÖi hún og þrýsti hendi hans
innilega.
,,Þíi ferö þú ekki heldur eitt fet
Sigga!“ hrópaði hann í dauðank
angist og greip í hana, um leið og
hún ætlaði frá honum.
,, Flýttu þér að smala saman ánum
Sigga, ef þú vilt komast til mess-
unnar“, kallaði faðir hans hárri
röddu neðan af enginu og við það
vaknaði hann.
Það sló köldum svita um hann
allan. Hann var bæði æstur og
kvíðafullur. Annan eins draum
hafði hann aldrei fyrr á æfinni
dreynit. Hann tók reyndar ekki
mikið mark á draumum vanalega,
en þessi var svo ólíkur öllum öðr-
um. Svo skelfilegur og kveljandi.
Hann var viss um að hann gæti al-
drei gleymt honum. Meðan hann
var að klæða sig í sparifötin stóð
hann fyrir hugskotsaugum hans,
skýr og ógnandi, og veitti honum
engan frið.
Klukkan var nærri því 9. Þor-
steinn gelck fram í búrið til móður
sinnar og spurði hvort Sigga væri
komin heim. Hún sagði að Trygg-
ur hafði komið inn í búr fyrir góðri
stundu, en svo hafði hún kallað á
hann. Meira vissi hún ekki og
gekk Þorsteinn svo út.
Svo lítill andvari blés á norðan
og var að byrja að greiða sundur
þokuna.
Bóndi stóð hjá einutn vinnumanna
sinna á hlaðinu, þungur á svip.
,,Farðu Jón og sæktu fyrir mig
hestana, svo þeir verði til þegar við
þurfum á þeim að halda“, heyrði
Þorsteinn föður sinn segja.
,,Með hverja á eg að koma?“
spurði vinnumaður.
,, Þ ér ér bezt að koma með Grána
o? Jörp og Skjóna“,svaraði bóndi,
en húskarlinn hélt af stað.
,,Förum við ekki fjögur til mess-
unnar?" spurði Þorsteinn.
,,Nei, við förum bara þrjú. Þú
og eg og mamma þín“.
,,Því fer Sigga ekki? Er hún
ekki búinn að smala?“ spurði Þor-
steinn og var órótt innan brjóst.
,,Nei, það vantaði nú hjá henni
14, svo hún varð að fara aftur af
stað. Hún fer ekki til kirkjunnar í
þetta skifti“.
,,En það var þó búið að lofa henni
því, og eg held að búið hefði staðist
þó þessar 14 hefðu vantað rétt eitt
mál“, svaraði Þorsteinn, og var
bæði sár og gramur.
,,Já þarna kemur það! Svo þú
ætlar að verða eins. Alveg skeyt-
ingarlaus með alt. En eg ræð hérna
fyrst um sinn, drengur minn. Það
máttu reiða þig á. Eg rak hana af
stað aftur, af því það vantaði hjá
henni og sagði henni að koma ekki
fyrri heim, en hún fyndi þær allar.
,,Þú ert vondur pabbi!“ hrópaði
Þorsteinn og var bitur ásökun og
djúpur harmur í rómnum. Draum-
urinn lagðist yfir hann eins og mar-
tröð, sem kvaldi hann og píndi. Og
svo bættist þar við umhugsunin um
hörku föður hans við Sigríði, sem
hann gat vel giskað á hvernig nú
mundi líða, og svo kjarkleysi hans
sjálfs, sem var ráða- og viljalaust
verkfæri í höndum annara. Þorði
aldrei með illu eða góðu að rísa á
fætur og bjóða föður sínum byrg-
inn. Láta hann ekki ganga á rétt-
indum sínum og stúlkunnar, sem
hann elskaði. Alt þetta reis upp í
sálu hans með undurafli þeirra geðs-
hræringa sefn gevsuðu eins og felli-
bylur yfir góðlyndisakur hugsana