Syrpa - 01.12.1911, Qupperneq 19

ILLAGIL
81
, ,Pabbi! Eg- get kanske fyrirget-
ið þér fúkyrði þín vegna eins: Þú
veist ekki hvað þú segirsökum reiði
þinnar og vonsku. Sjálfur veistu
mjög vel, að eg liefi aldrei logið að
þér, eða reynt að leika á þig. Öll
þín ummæli um mig falla þvíásjálf-
an þig. Að öðru leyti býst eg við
að þú ráðir gjörðum þínum sjálfur
hér eftir eins og að undanförnu, en
eigi get eg skilið aðblessun og sam-
vizkufriður geti fylgt þér, ef nokk-
urt guösréttlæti er til, ef þú reynir
af öllu megni fram á dánardægur,
að gjöra syni þínum og fóstur-
dóttur alt til bölvunar. Máttu líka
vel vita, að egverð aldrei sami son-
ur þinn og áður, eftir þennan dag,
ef þú hel lur áfram þeirri stefnu.sem
þú nú hefir tekið. Ætla eg svo ekki
lengur að etja illdeilum við þig,
pabbi, því það gjörir hvorugum okk-
ar gott“.
Rétt í þessum svifum kom hús-
karlinn heim í lilaðiö með hestana,
og var samræða þeirra feðganna
lokið. Báðum var þungt niðri fyrir
en þó einkum Þorsteini. Sigurður
virtist aftur á móti vera orðinn dá-
lítið rólegri, og reiðin aðmiklu horf-
in. Orð Þorsteins höfðu haft áhrif
á hann, og honum duldist eigi sann-
leikurinn, sem þar lá á bak við, þótt
hann eigi vildi kannast við það. —
Þeir feðgar gengu inn í bæinn til
húsfreyju, en vinnumaður fór að
að leggja reiðtýgin á hestana.
VI
Þokan var birt upp. Það var
glaða sólskin, heiður himinn og
hressandi hafgola.
'Fólkið í dalnum þeysti til kirkj-
unnar á fleygivökrum gæöingum,
ullum af fjöri og lipurð, og höstum
og lötum áburðarklárum, eftir efn-
um og ástæðum hvers og eins.
Frá Hömrum fóru þau hjónin og
sonur þeirra til messunnar, eins og
ráðgjört hafði verið, en Sigríður var
ókomin heim. Þorsteini hafði eigi
verið kirkjuferðin ljúf, og hafði sagt
foreldruni sínum að það væri bezt
að hann sæti heima í dag og færi
hvergi, og hefði það líklega orðið,
þó föður hans líkaði það miður, ef
Ingibjörg móðir hans hefði eigi neitt
lagt til þeirra mála.
Þorsteinn hafði sagt henni viðræð-
ur þeirra feðga og draum sinn og
það með að hann ætlaði sér að vera
heima Sigríði til skemtunar, en þá
hafði mamma hans leitt honum það
fyrir sjónir, að það yrði til þess að
kveikja enn meiri eld hjá föðurhans.
Væri betra að reyna að lokka hann
og blíðka en gjöra þvert á móti
skapi hans. Mætti þá vel vera að
hann breyttist með tímanum. Að
öðru leyti myndi fólkinu þykja það
skrítið ef Þorsteinn settist aftur,þar
sem allir vissu að hann ætlaði að
fara. Varð það því úr, fyrir fortöl-
ur móðir hans,og umtal föður lians,
sem nú var orðinn allur annar en
um morguninn, að hann hélt með
þeim af stað, órólegur og í þungum
hugsunum.
Þau riðu hægt úr hlaðinu norður
túnið. Hey-ilminn angandi lagði á
móti þeim, borinn á vængjum hinn-
ar svalandi hafrænu. Þokuúðinn
glitraði tindrandi í sólarljósinu, eins
og miljónir perlu og demantfesta
væru lagðar yfir þvert og endilangl
túnið. — Fegurð dalsins var óvið-
jafnanlega dýrðleg og töfrandi.
,,Við skulum lesa bænina“, mælti
Sigurður og byrgði andlit sitt með
hattinum. Þorsteinn fylgdi dæmi
6