Syrpa - 01.12.1911, Síða 22

84
SYRPA
veizlu, sem hann gat í té látið. —
Fjóra rnenn bað hann að flytja Þor-
stein heim, og fylgdust með þeim
Ingibjörg húsfreyja og fleiri konur
úr hópnum, því flestir hættu við
messuferðina við atburði þessa_
Einn mann sendi hann eftir Halldóri
í Tungukoti. Nærfærnasta niann-
inum við lækningar í sveitinni og
skvldi hann vera yfir Þorsteini.
Annan lét hann fara eftir héraðs-
lækninum, ogfékk honum þrjáhesta
til reiðar og bað hann flýta sér sem
mest. Var til læknisins fullkomin
dagleið þótt liratt væri farið. Fjóra
menn tók hann með sér heim að
Hömrum, og héldu þeir þangað á
harða spretti. Þar bætti hann við
tveimur vinnumönnum sínum, svo
þeir urðu sjö í förinni, sem ætluðu
að freista að ná Sigríði dauðri eða
lifandi upp úr Illagili. Höfðu þeir
með sér reipi til að síga í og tæki
til að bera hana íi, og hröðuðu þeir
ferð sinni sem mest þeirmáttu. Var
Sigurður alt af fyrstur, og áttu hin-
ir fult í fangi með að fylgja honum
eftir upp á hamrana. Annað slagið
heyrðu þeir geltið í Trygg.sem ann-
að hvort komst ekki upp úr gilinu
eða vildi ekki yfirgefa Sigrlði, og
sem virtist vera að gefa bendingu
um það,hvar þau væru niðurkomin.
Þegar þeir voru komnir þar á
barm Illagils,sem slóðinn eftirkind-
urnar lá yfir, og þar sem Sigríður
hafði hrapað, sáu þeir hana ekki,
því sVo mikið neðar var hún hröpuð
enda klettar í gilinu, sem skygðu á.
Klifruðu þeir þá niður með því nokk-
urn spöl. Urðu klettarnir því þver-
hníptari sem neðar dró. Kölluðu
þeir til Trygs, sem svaraði þeim
með því að gjamma, og voru þeir
örfáa faðma frá þeim stað,sem hljóð-
ið kom frá neðan úr gjánni. Þótt-
ust þeir þá sjá að hér inyndiómögu-
legt að komast niður. En rétt er
þeir komu á þann blett, sem þeim
virtist að hljóðið neðan úr gjánni
myndi hafa verið beint fyrir neðan,
sjá þeir mjóa hliðargjá eða þver-
skoru inn í klettana, sem náði alla
leið ofan í grjótbotninn. Þar sjá
þeir að Sigríður hvílir og Tryggur
hjá henni. Bjuggu þeir nú reipin
út í snatri og buðust yngri menn-
irnir úr hópnum að fara glæfraför
þessa, en Sigurður vildi það eigi
heyra. Bað þá að eins að gæta vel
reipanna og seig svo sjálfur.
För hans gekk betur en búast
mátti við, og sýndi bezt karlmensku
hans og hugprýði. Komst liann
hann heill á húfi upp til þeirra, sem
festum héldu, með Sigríði meðvit-
undarlausa, en auðsjáanlega með
lífsmarki. Var hún blóðug öll og
helmarin, og föt hennar sundurtætt.
En ekki fundu þeir að hún væri
beinbrotin, en stórt sár, sem hún
hafði fengið á höfuðið, álitu þeir
aðal-orsök meðvitundarle)'sis henn-
ar. Búa þeir um Sigríði, en þá
heyra þeir gelt mikið og ýlfur niður
í gjánni. Var það Tryggur, sem
ekki treysti sér að komast upp lausa-
grjótið í gilinu, og komst ekki upp
gjána á eftir Sigurði. Vildu fylgd-
armenn Sigurðar ekkert um harm
hirða, en hann mælti að þess myndi
Sigga litla óska, ef hún nú hefði
ráð og rænu, að eigi væri Tryggur
hér eftir skilinn hjálparlaus, sem
laun fyrir trygð sína. Seig Sigurð-
ur í annað sinn og kom meðTrygg,
sem var blóðugur á bakinu af sári
allmiklu, sem hann hafði fengið en
að öðru leyti var.hann heill, og var
fögnuður lians öllum auðsær þegar