Syrpa - 01.12.1911, Qupperneq 23

ILLAGIL
85
hann komst upp og sá Sigríöi aftur.
Hröðuöu þeir sér heim með Sigríði,
sem þeir gátu, og lireinsaði Halldór
í Tungu sár hennar og bjó um þau.
En ekki var hún búin að fá fulla
rænu um morguninn, en ekki var
Halldór vonlaus um að hún myndi
samt koma til með tímanum.
í gilinu þar sem Sigríður lá, var
fiatur steinn ferstrendur, en ekki
mjög hár. Við hann hafði Sigríður
stansað, sökum þess að hraðinn hef-
ir hlotið að vera heldur lítili. Héldu
menu aðTryggtir hefði gripiðíhana
og rninkað þannig ferðina á henni.
Sárið á baki hans virtist líka benda
á, að hann hafi hrapað með henni
langt eða skamt, eða hún hrapað á
hann, þegar Tryggur þaut fram fyr-
ir hana eftir því sem messufólkinu
sýndist. En hvernig svo sem það
hefir verið, þá þótti það hið mesta
almætti, að Sigríður skyldi ekki
vera öll sundurbrotin, eftir þeirri
vegalengd að dætna, sem hún hafði
hrapað. Og eins að hún ekki kast-
aðist yíir steininn, heldur stansaði
við hann. Þökkuðu margir smala-
hundinum, að hrapiö varð ekki
meira, en enginn fékk vissu sína í
þessu efni.
Um kveldið kom senditnaður með
héraðslæknirinn. Dvaldi hann tvo
daga á Hömrum yfir sjúklingunum,
og sagðist mundu kotna aftur eftir
vikutíma, og oftar ef þyrfti. Fékk
Sigríður fulla rænu á tneðan hann
var þar. Bað Sigurður hann þess
síðast orða, að koma hvenær sem
annir hans ekki bönnuðu það, þótt
löng væri leiðin.
Hann sagði Þorstein úr allri hættu
ef hann yrði ekki fyrir neinumgeðs-
hræringutn, og myndi þá batinn
koma fijótt. En Stgríði kvað hann
svo mikið meidda, að óvíst væri
hvenær hún kæmist á fætur aftur,
og taldi jafnvel efamál að hún yrði
nokkurntíma jafn góð. En úr því
yrði tíminn að skera. En líf henn-
ar áleit hann að væri úr allri hættu.
VIII.
Þegar Sigriður eftir langa og erf-
iða göngu komst loks upp á hatnr-
ana, í eftirleitinni um sunnudags
morguninn, þá var þar sólskin og
heiður himinn, og þokan niður í
dalnum horfin að mestu. Hún gekk
norður hamrana. Beygði upp á egg-
ina fyrir ofan Illagil og gekk svo
ofan á hamrana aftur og norður
fjallið.
Þegar hún hafði gengið á að gizka
hálftíma ferð frá Illagili, kemur hún
auga á ærnar sem vantað höfðu.
Lágu þær á grasgeira upp undir
egginni, og jórtuðu róiega og sak-
leysislega, eins og þær þættustekk-
ert ílt á sig vita. Sigríður þorði
ekki að siga Trygg á þær, því þá
gátu þær hlaupið í öfuga átt. Ann-
að hvort norður fjallið, eðayfiregg-
ina. Hún gekk því í námunda við
þær og upp fvrir þær, sem var ekki
nema lítill spölur, svo þær vissu sér
einskis ílls von fyrri en Sigríður lét
hundinn gelta rétt hjá þeim. Settu
þær á sprett ofan á hamrana og suð-
ur þá og hún á eltir. Þá var þok-
unni létt úr dalnum. Hún stansaði
við og horfði heim, og þá sá hún
hvar messufólkið frá Hömrum reið
úr hlaði.
Allar hörmungar hennar vöknuðu
nú aftur í sál hennar, hálfu sárari
en áður. Hún hafði íytir löngu
verið hætt aðgráta— hætt aðhugsa—
að eins haldið áfram, næstum til-
finningaláus, þreytt og þunglatna-