Syrpa - 01.12.1911, Qupperneq 24

86
SYRPA
leg, af því hún mátti til. Nú náöi
gráturinn aftur yfirhöndinni, o g
braust fram meö tvöföldu afli. Henni
fanst bún eiga vesælli daga en allir
aðrir. Hún var aumingi, einstæb-
ingur,fædd í óþökk við guö og menn
— minsta kosti mennina, aö eins
til aö kveljast — þræla og kvelj-
ast — vona til aö kveljast. Alt var
kvöl, kvöl, kvöl.
Hún barði þreyttu höndunum
kreptum saman á brjóstin sár og
hálfvaxin. Hún hágrét og tal-
aði æðislega við sjá'fa sig milli
ekkakastanna. Og þess hærra
sem hún grét — þess hærra sem
hún talaði við sjálfa sig — þess
meir sem tárin blinduðu augu henn-
ar, því hraðara hljóp hún.
Þok'uúðinn hafði gert hana blauta
í færurnar strax um morguninn og
hún lagði af stað, og vatnið spýttist
upp undan vörpunum íi skónum þeg-
ar hún sté niður fótunum — komst
jafnvel upp í andlit hennar stundum.
Fæturnir voru orðnir logsárir af
eggjagrjótinu, en hún skeytti því
engu, heldur hentist áfram, knúiti
afli kvala þeirra, sem sálarangist
unglinganna einna getur veitt.
Hún rnundi ekki franiar að Illagil
væri til. Að hún þyrfti að fara upp
fyrir það, en kæmist ekki yfir það á
þeim stað sem ærnar hlupu það.
Hún að eins hljóp beint áfranr eftir
ánum, og mundi ekki einu sinni í
þennan svipinn eftir Trygg, sem
hljóp við hlið hennar.
Hún fann þab hallaði undan fæti.
Henni fanst hún vera að detta—eins
og alt léti undan fótum hennar.
Hún gat ekkert glöggt séð vegna
grátsins, sem gerði henni dimt fyrir
augum. Svo mundi hún ekkert.
Vissi ekkert fyrri en hún lauk upp
augunum heima í rúminu sínu, með
kvöl í höfðinu, og brennandi verkj-
um í öllum líkamanum.
IX.
Sunnudag einn um haustið, þeg-
ar sól skein í hádegisstað,gengu þau
hjónin á Hömrum, sonur þeirra og
uppeldisdóttir suður á túnib,og sett-
ust niðursunnaní Lambhúshólnum.
,,Þið munuð ekkert hafa á móti
því að setjast hérna“, mæltiSigurð-
ur og brosti vingjarnlega til Sigríð-
ar og Þorsteins.
Þorsteinn var þá búinn að náfull-
um bata, en Sigríður var óhraust
enn, og gat tæpast gengið án stuðn-
ins,svo Sigurður leiddi hana. Lækn-
irinn hafði samt gefið þær vonirsíð-
ast er hann konr þangað, að hún
með góðri meðferð myndi fá heils-
una aftur áður langt liði.
Sigurður var hægurog svipur hans
góðlegur,næstum blíður með nokkr-
um raunablæ. Svo hafði hann oft-
ast verið síðan slysið vildi til. Ekki
höfðu þeir feðgar talað sarnan annað
en það setn nauðsyn krafði,og aldrei
minst á hinar fyrri samræður sínar,
sunnudagsmorguninn góða. Meðan
hann lá hafði faðir hans alt af spurt
konu sína um líðan hans, meir en
hann sjálfan,þótt hann að öðru leyti
vildi gera alt það fyrir hann, honum
til þæginda sem í valdi hans stóð,
bæði hvað hjúkrun og annað snerti.
Oðru máli var að gegna með af-
stöðu hans gagnvart Sigríði. Við
hana talaði hann dagsdaglegajienni
til skemtunar. Spurði hana oft að
því hvort hún nú ekki ætlaði að fara
að láta sér batna bráðum, og reyndi
að hughreysta hana og gleðja sem
hann mátti. Voru þau umskifti