Syrpa - 01.12.1911, Qupperneq 25

ILLAGIL
87
kærkomin SigríBi, og liafa áp efa
átt góöan þátt í bata hennar.
,,VeöriB er svo gott í dag, a8 eg
hélt aö það myndi veröa okkur
skemtun aö sitja út í því, einkum
Siggu litlu, sem svo lengi hefir orð-
iÖ aö vera án sólarinnar. bess vegna
mæltist eg til aö þiö gengiÖ út með
mér“, mælti Siguröur. ,,lin svo
langar mig aö tala viö ykkur nolck-
uö sérstaklega í dag — dálítiö ööru-
vísi en áður“, bætti hann viö og
horfði eins og út í bláinn,alvörugef-
inn, þegar hann talaöi, og orðin
komu reglubundin og hægt, eins
og þau væru öll löngu áöur hugsuð.
,Nú er sumarið bráöum á enda
— sólin alt af að lækka“, hélthann
áfram. ‘ ,,Bráðum kemur ískuldi
vetrarins, setn alt frystir í dalnum
okkar. Þá verður hverjum þeim
kalt,sem þarfað mæta frostinu innra
sem ytra. — Eg hefi margoft fundið
veturinn næöa kaldara um hjarta
mitt en höfuö, en nú vil eg-—þarf
þess með— aö á því veröi breyting.
Sumariö í sumar hefir breytt mér
svo, aö egþoli ekki hjarta kuldann
lengur. ísinn hefir bráðnaö úr brjósti
mínu, og nú þarfnast eg sólskins,
og þætti sælt ef eg gæti veitt öðr-
um þaö.
,Eg ætla ekki að fara aö segja
ykkur æfisögu mína. Hún erhvorki
margbreytileg né merkileg, -nö j’tra
áliti, frekar en annara íslenzkra, ó-
brotinna dalabænda. En sálarlíf
eigum viö þó — hugsanir, langanir,
tilfinningar. Það er aöal sagan okk-
ar, en hana þekkja fáir. Hún er
geymd og grafin í hjörtum okkar.
,Já, eg sagðist ekki ætla aö segja
ykkur æfisögu mína, en í sambandi
við þaö í fari mínu og eðli, sem þiö
munuö kalla ósveigjanlega stífni,
kaldlyndi og ósanngirni,ef því eraö
skifta, og sem eg veit'að fólk út í
frá kallar það, þá býst eg við að
nokkuö af því hafi eg aö erfðum
tekiö, en svo varð uppeldi mitt líka
til aö auka, ef ekki aöskapa, sumar
af þessum lyndiseinkennum hjá mér.
, Eg var strax einþykkur í æsku
og vildi fyrir engum vægja, enda
var sjaldnast fariö aö mér meðgóðu.
Aflaði eg mér því lítilla vinsælda á
uppvaxtarárunum, en margir höföu
horn í síðu minni og vildu sjá minn
hlut sem smæstan. Letingi hefi eg
aldrei veriö og revndi eg aö brjóta
mér veg áfram eftir því sem vit
mitt og orka leyfðu. Komst eg
þannig heldur fratn úr þeim, sem
var í nöp viö mig, en þessvegna
varö eg enn óvinsælli. Reyndu
þeir aö skaprauna mér eftir mætti,
o" særöu mig óspart á ætt minni,
eöa öllu heldur á sögu þeirri af ætt
minni, sem á að hafa skeð hér fyrir
löngu síöan, og sem ykkur, setn
þeim, mun kunn. Kölluöu þeir tnig
óhappamann og forfeöur mína morö-
ingja, og því líkunt nöfnutn. Sögðu
þeir eg væri sú bleyða aö eg myndi
aldrei þora ;tÖ dvelja í þeirri sveit,
auk heldur á þeim sama bæ og
hörmung feöra minna átti aö hafa
skeð á. Alt þetta sárnaöi mér,ungl-
ingnum, tneira en eg fái meö oröutn
lýst. —- Heimska eða heimska ekki!
Þetta varö nú sterkasti þátturinn í
lífi tnínu. — Eg sór þess þáaðeign-
ast Hamra og búa á þeim fyr eöa
síðar á lífsleiöinni. Eg vildi gera
mótstööumenn mína aö lygurum.
Og hvort sem sagan væri sannleik-
eöa ekki, þá ætlaöi eg aö gera hana
aö lýgi — ummælin þau, aö engin
af ættinni mætti búa þar án óhappa.
,Áfr am brauzt eg,kaldur og óvæg-