Syrpa - 01.12.1911, Blaðsíða 30

92
SYRPA
mikla landflæmis. Var nú ekki um
annað að gera,en aö fá spildu kevpta
af þeim. Sá var liængur á, að fé-
laginu var lítið um bygðir gefið á
lendum sínum. Voru nú góð ráð
dýr. Snemma á árinu 1811 hafði
lávarðurinn keypt nóga liluti í félag-
inu, til að stjórna gjörðum þess.
Seldi nú félagið Selkirk 116,000 fer
mílur lands. Var miðbik flæmis
þess ekki allfjarri þeim stöðvum, er
Assinbonine áin fellur í Rauð&na.
Var ákveðið að þar skyldi nýlendu
stofna. Landspilda þessi var nefnd
Assiniboia, eða fullu nafni Assini-
boia-héraðið á lendum Hudsonsfióa
félagsins Repertslandi.
Þetta má kalla fyrsta þáttinn í
landnámssögu Manitoba,því enginn
hafði að þessu tekið land til ábúðar í
Rupertslandi.
Nú lá næst fyrir að fá bændur til
að flytja á landið. Ágætis kjör voru
boðin. Land við örlítilli leigu, eða
til algjörðrar eignar fyr.r gjafverð.
Landlausum möntium og eignalitl-
um var boðið að nota sér tilboð
þetta. Oreiga er fýsti farar, átti
að fiytja endurgjaldslaust, en far-
gjöld lág urðu þeir að borga er fé
áttu. Ekki buðust margir til farar.
Landið var óþekt, og stjórn Breta
óhlynt útfiutningi. Þar við bættist
að stuðningsmenn Norðvesturfé-
lagsins, er á Skotlandi bjuggu, með
Sir Alex. Mackenzie í broddi fylk-
ingar,létu prenta og útbreiða í tíma-
ritum, blöðum og bæklingum niðr-
andi lýsingar á landinu og sendu
út um bygðir, þar sem líklegast var
til mannfanga fyrir Selkirk jarl. Ekki
lét hann þetta á sig fá, og störfuðu
umboðsmenn hans á Skotlandi og
írlandi eftir sem áður.
Maður sá kemur nú við sögu, er
Miles Macdonell hét. Hann hafi5i
verið deildarstjóri í liði Breta, er
frelsisstríð Bandaríkjanna stóð yfir
en síðan flutt til Kanada, með öðr-
uni drottinhollum Bretum. Þennan
mann fékk Selkirk til að taka að sér
umsjón með fyrsta vesturfara hópn-
um. H udsonsfióafélagið lagði til
skip til fararinnar. Var það dallur
gamall, lítt fær til sjóferðar. Tvö
önnur skip sendi félagið til fióans
það sumar, og létu öll í haf um líkt
leyti.
Óhagstæð veður og aðrir örðug-
leikartöfðu skipin. Andsta'ðingar
jarlsins hömluðu ferðum, sem frek-
ast þeim var unt, og kvöttu þá, er
til fararinnar voru ráðnir, til samn-
ingsrofa; fækkaði því fiokknum mik-
ið. Þann 26. júlí 1811 létu skipin
loks í haf frá Stornoway í Orkneyj-
um. Edward and Anne hét skip það
er fiestir menn Selkirks lávarðar
silgdu á. Um 100 menn, er á veg-
um hans voru, voru í förinni; marg-
ir þeirra ætluöu til Rauðárdalsins,
en nokkrir voru ráðnir í þjónustu
Hudsonsflóafél., því svo var um
samið að Selkirk skyldi leggja fé-
laginu til vinnumenn.
Ekki fara miklar sögur af sjóferð-
inni, en ekki voru vesturfarar á-
nægðir og átti Miles Macdonell ekki
sjö dagana sæla. Af ýmsum sveit-
um á írlatidi og Skotlandi komu
menn þessir. Talaði meiri hluti
þeirra ekki ensku, heldur mál Há-
lendinga. Nokkrir voru kaþólskrar
trúar, en fleiri tilheyrðu skozku
kirkjunni. Voru þeir all-óánægðir
því enginn klerkur var sendur utan
með þeim eins og þó hafði verið
lofað.
Sjóferðin var löng og farið lélegt,
og komst hópurinn ekki til York