Syrpa - 01.12.1911, Qupperneq 39

LANDNÁSSÖGUÞÆTTIR
10
Ekki kvaðst Grant hafa ætlað
mönnum sínum aö gera svo mikið
að í nýlendunni, taldi hann síðar að
ákvörðun sín hafði verið einungis
sú, að ógna bændum,svo þeir flyttu
burt. En ekki lét hann þó við svo
búið standa. Næsta dag krafðist
hann þess, að virkið væri geíið upp.
Sáu nýlendubúar sér ekki annað
vænna,en að láta undan síga. Opn-
uðu þeir hliðin og nú var Norðvest-
urfélagið á ný einrátt við ármótin.
Allir nýlendubúar urðu enn á ný
að halda norður í land, áleiðis til
York Factory. Hús þeirra voru
brend og akrar troðnir niður. Flest-
ir leituðu þeir vetrarsetu við Jack
River. Nokkrir leituðu til fundar
vjð vini og vandamenn, er til Kan-
ada höfðu haldið sumarið áður.
Auðn ríkti í nýlendunni, en menn
Norðvesturfél. í Fort Douglas. Þeir
af mönnum félagsins,er vestur komu
frá Fort William, náðu til Fort
Douglas fáum dögum eftir hryðju-
verkið. Virtust þeir, ef sögnum má
trúa, harla glaðir yfir afrekum kyn-
blendinga. Héldu þeir með nókkra
af mönnum Selkirks í böndum til
Fort William.
Meðan þessu fór fram var Selkirk
lávarður sjálfur á leiðinni til nýlend-
unnar. Hafði hann ákveðið að sigla
upp eftir Superiorvatni vestur til
Duluth. Síðan ætlaði hann þaðan
landveg til Rauðavatns og niður
Rauðá til Fort Douglas. Þegar
skamt kom vestur fyrit Sault St.
Marie frélti jarlinn af bardaganum
við Eikurnar Sjö og að foringar
fjandmanna sinna væru í Fort Will-
iam. Flokk svissneskra hermanna
hafði Selkirk með sér. Ætlaði hann
að gefa þeim lönd í Rauðárdalnum.
. Hann hafði einuig lögregluvald frá
landstjóra Kanada. Afréð hann nú
að halda til Fort William og taka
fjandmenn sína fasta. Þarflaust er
að skýra frá öllu er fram fór við
Fort William. En svo fóru leikar
að allir helztu menn Norðvestutfél.
fóru sem fangar til Canada, en lá-
varðurinn sat í Fort William um
veturinn. í marz 1817 sendi hann
Svisslendinga sína áleiðis til Fort
Douglas. Gengu þeir á snjóþrúg-
um alla leið frá Fort Williamjkomu
virkisvörðutn að óvörum og náðu
Fort Douglas á sitt vald.
Seinna um vorið kom Selkirk lá-
varöur sjálfurtil FortDouglas. Var
þá all-mikill hópur bænda kominn
til baka aftur. Heimsókn lávarðar-
arins virðist hafa haft mikil áhrif til
góðs. Hann hvatti búa sína til fram-
kvæmda. Gaf mörgum upp skuldir
og veitti þeim jarðir ókeypis.
Stærsta sporið til sátta voru þó
samningar hans við Indíánahöfð-
ingja. Keypti hann af þeim land-
landspildu mikla meðfram Rauðánni
og Assiniboine-ánni, tveggja mílna
breiða á hverjum árbakka. Bænd-
ur settust á ný að löndum sínum.
Svisslendingar fengu landspildur
miklar austanvert við Rauðá, norð-
anverðu við mynni Assiniboine-ár-
innar.
Miklar éldraunir hafði hópur þessi
gengíð í gegnum. Fámennur var
hann, og flestir öreigar. En er
Selkirk lávarður skyldí við nýlend-
una, í júnímánuði það sumar, má
segja að hún væri komin á fastan
fót. Að vísu héldu margír til Penib-
ina næsta haust til vetrarsetu eins
og áður, en aldrei var nýlendan yfir-
gefin eftir þetta. Margar og þung-
ar þrautir gekk þessi fámenni hóp-
ur í gegnum næstu árin, en tneð <5-
segjanlegu þreki voru þær bornar.
Og upp frá þessu ári hafa hændur
standað atvinnu sína í Rauðárdaln-
um. Selkirk lávarður sá hugmynd
sina koma í framkvæmd. Allur
hinn mentaði heiniur sér í dag fylling
þeirra fögru drauma, er skozka lá-
varðitin dreymdi fyrir tneira en
hundrað árum.