Syrpa - 01.12.1911, Síða 41

SAGNIR NAFNKUNNRA MERKISMANNA
103
,,En systir þín erekkihér“sagðihún.
Eg skyldi ekkert í henni, að segja
annað eins, því eg horíði þá á syst-
ur mína með mlnum eigin augum.
Þau gengu á mig að segja sér hvað
kæmi til að eg væri að þessu tali,og
á meðan hvarf systir mín út um
dyrnar. Mér varð svo mikið um
það, að eg kallaði upp: ,,Hana nú!
Þarna fælduð þið liana burtu“.
Hugboð.
(Sögn Merriams, hershöfðingja).
Af mér sjálfum er það aðsegja,að
eg hefi oft haft hugboð og stundum
hafa þau ræzt. E'inna skritnast
þeirra, sem eg man eftir, var ugg-
urinn sem sótti mig kvöld þess dags,
sem orustan stóð við Antietam. Eg
horfði upp á hið ógurlega mannfall,
sem varð í orustunni um daginn, og
manndrápið hrein svo á mig að mér
þótti sjíUfsagt, að eg mundi falla
daginn eftir. Eg var margsinnis
kominn á fremsta hlunn með að
segja kunningja mínum einum ugg
minn og hvað eg vildi láta gera við
plögg mín, ef eg félli. Það er sú
daprasta nótt sem eg hefi lifað á æfi
minni. Eg lá vakandi mestan hluta
nætur og var að hugsa, um að eg
yrði drepinn, og sorg vina minna.
Og næsta dag var ekki svo mikið
sem lagt til atlögu.
En þótt hugboð mín hafi ekki
æfinlega rejmst áreiðanleg, þá er
öðru máli að gegna um hugboð
föður míns. Við vorum altént smeik
við þau, því spár hans rættust í
hvert einasta sinn.
Árið 1867 hafði eg aÖsetur í suð-
vestur hluta Nýju Mexiko og kona
mín. Hún hafði brotist þangað
landveg með mér og þolað með mér
mikið volk og hrakninga. Þremur
árum síðar létum við okkur samt
hafa það, að leggja út í 1000 mílna
landleið til að ná á næstu járnbraut-
arstöð. Eg skrifaði jafnframt for-
eldrum mínum að við ætluðum að
gera þeim heimsókn og lagði svo af
stað með konu mína og barn okkar.
Fólki minu þótti vitaskuld vænt um,
þegar bréfið kom og taldi alt t
daganna, þegar við kæmuni, nema
faðir minn, Uggur hans var alt af
samur, hve mikil sem var tilhlökk-
unin hjá hinu fólkinu. Hann þótt-
ist vita að okkur myndi vilja eitt-
hvað til og ofsnemt væri að hlakka.
Nær sem koma okkar barst í tal
við nágrannana, og þeim sagt hve-
nær ekkar væri von, þá var hann
vanur að taka fram í og segja:
,,Þau eru ekki nema farin af stað.
Þau eiga eftir að koma“.
Hinu fólkinu fór á endanum ek k
að gilda einii, því hann varð æ ó-
rórri eftir því sem dagar liðu. Það
var eins og hann gæri engan frið á
sér haft fyrir einhverjum skelíileg-
urn grun.
Það er aftur af okkur að segja,
að við lcomust nálega 500 mílur af
leið okkar og hreptum þá óskapa
rigningar og vosbúð og fórst bæði
kona mín og barn mitt af henni.
Hugboðið hans rættist.
Vofann á ránni.
(Sögn E. D. Evans,
sjóliðsforingja Bandaríkja).
Eg hefi á æfinni heyrt allra mestu
ósköp af draumum og dagláta fyrir-
burðum, sem fylla hjátrúarfulla sjó-
menn felmtri og ofboði; en ekki
hefi eg fengið tækifæri lil að draga
hulduna af jjessháttar sögum nema
einu sinni. Það var árið 1875. Við
vorum þá á siglingu í Miðjarðar-
hafinu og eg skráði fyrirburðinn í
dagbók skipsins.
Skipverjum og jafnvel sumum
fyrirmönnum lá nærri við að tryll-
ast af fyrirbrigðinu. Við vorum á
leið til Madeira-eyjar, á siglingu í
glaða tunglsljósi; þá þurfti aðdraga
saman segl einhverra hluta vegna.
Þegar hefluð voru stórsiglu topsegl-
in, þá sást maður standa á fram-
sigluránni. Hann sást greinilega,
því hann bar á seglið, sem slettist
fram og aftur.
Fyrirmaðurinn í lyftingu kallaði